خدعه های جنتی در نماز جمعه تهران
استبداد و کشتار
درایران مجاز است، اما برای
بحرین و لیبی و یمن نه!
آخرین شماره پیک نت در سال 89 را با تازه ترین دروغ و دغل، سفسطه و ریاکاری احمد جنتی در نماز جمعه تهران منتشر می کنیم. شیخ ریزه اندامی که تاریخی ترین نقش را در قتل و کشتار و به انحراف بردن جمهوری اسلامی و انقلاب 57 بازی کرد و در سن 85 سالگی، اگر جنبش مردم و یا اجل امانش بدهد، در سال آینده هم به همین نقش ادامه خواهد داد. از خطبه های روز گذشته نماز جمعه او در تهران، نکاتی را بیرون کشیده و منتشر می کنیم، که می توان آن را بعنوان لوح نیرنگ و فریب و دغلکاری در تاریخ جمهوری اسلامی، بالای سنگ قبرش نصب کرد. بخوانید، از دهان مرد 85 ساله ای که درعین چسبیدن به دبیری شورای نگهبان و تهدید به رد صلاحیت ها برای انتخابات بعدی، همچنان چشم به صندلی ریاست مجلس خبرگان رهبری هم دارد و می گوید، دیگران هم از هاشمی باید درس بگیرند و از ریاست دست بکشند! در باره بحرین و یمن و لیبی چنان سخن می گوید که گوئی در برابر مردم یک دنیای دیگر به سخن و خطبه ایستاده است و نه مردمی که زخم سرکوب خونین بزرگترین تظاهرات، راهپیمائی و اعتراض ها، علیه کودتائی انتخاباتی که جنتی نقش تعیین کننده در آن داشت را بر پیکر خود دارند.
بخوانید:
«با وجود برخی تلاش‌ها برای تبدیل کردن اعتراضات حق‌طلبانه مردم بحرین علیه ظلم حاکمان به نوعی دعوای مذهبی بین شیعه و سنی، مردم این کشور از هر دو مذهب، آگاهانه در کنار یکدیگر علیه دیکتاتوری مبارزه می‌کنند. كشورهای منطقه به بیداری اسلامی (تفسیر بیداری علیه حکومت های خودکامه) رسیده اند! آنها از استبداد بیزارند. در بحرین كسانی كه داد دمكراسی سر می‌دهند مگر نمی‌بینند كه اینها مردم این كشور هستند كه در صحنه اند و حركت مسالمت‌آمیز و بدون سلاحی داشته‌اند. این كشور در حال تبدیل شدن به عرصه كربلاست.
من همیشه فكر می كردم كه چطور مردم لیبی این دیوانه را تحمل می كنند؟ تصویب منطقه پرواز ممنوع هم گرچه قدری به مردم این كشور كمك می كند، اما به هر حال آنها وضعیت خوبی ندارند.(تائید توطئه امریکا و اروپا برای اشغال لیبی نفت خیر و زمینه ای که قدرت مطلقه قذافی برای این اشغال فراهم آورد!) همه باید به هر نحوی كه هست كمك كنند تا حق مردم را بگیرند و این شر را از سر مردم كوتاه كنند.
تجدید هیات رئیسه و عوض شدن رئیس مجلس خبرگان با كمال صفا صورت گرفت و این درسی برای همه كسانی بود كه سمت‌هایی دارند. آنها باید بدانند همیشه نمی‌توانند در این سمت‌ها بمانند. از خدا می‌خواهیم كسالت و بیماری آقای مهدوی کنی را زودتر شفا دهند.»
چه تفسیری بر این خطبه جنتی می توان نوشت، جز آنچه در بالا نوشته شد. به آخرین جمله خدعه آمیز او توجه کنید که می داند مهدوی کنی بیمار و رفتنی است و بعد از رفتن "محلل" در پی توطئه ای برای اشغال صندلی خبرگان است. آزادی مطبوعات را سرکوب کردند تا خود یکسویه و از بالای سر مردم هرچه می خواهند بگویند و بکنند. رابطه چوپان و گوسفند را، می خواهند در جامعه حاکم کنند و آقای خامنه ای امثال جنتی را بر سرنوشت مردم و کشور حاکم کرد. جرم از این بالاتر؟
Saturday, March 19, 2011
یادداشت سردبیری
یادداشت سردبیری
آنچه برای لیبی تدارک دیدند
بیگانه با آینده ج. اسلامی نیست!
لیبی در همان ورطه ای فرو رفت که با ادامه حکومت مطلقه قذافی و جنون قدرتی که کار او را به بمباران هوائی شهرهای لیبی و کشتار مردم خودش کشاند، پیش بینی می شد. مردمی که برای اندک اصلاحاتی در ساختار حکومت و شریک شدن مردم در قدرت حکومتی به خیابان آمده بودند، حالا جز به سرنگونی قذافی رضایت نمی دهند و با سرکوب و بمباران آنها، حالا همین مردم از دخالت نظامی قدرت های جهانی در امور داخلی لیبی استقبال می کنند. یعنی از "مار" حاضرند بگریزند، حتی اگر به افعی پناه ببرند!
درس بزرگی که باید از این فاجعه گرفت، اینست و نه آن بافته های ذهنی و بیمارگونه رهبران حکومت ایران که دست خودشان آلوده به خون مردم خواهان اصلاحات در جمهوری اسلامی است.
هیچکس نمی داند و هیچکس نیز، تا سالهای سال نخواهد گفت که چگونه و با توصیه چه کسانی قذافی مردم لیبی را بمباران کرد و مرتکب جنایاتی شد که حالا امریکا و اروپا و حتی ارتش مصر بعنوان ناجی مردم لیبی، مورد استقبال قرار می گیرند. نقش پسر او که در این دوران سخنگوی اصلی پدرش در لندن شده و چپ و راست با رسانه های مهم جهانی مصاحبه کرده و بر سرکوب مردم و پیروزی قطعی پدرش سخن می گفت، دراین فاجعه چقدر است؟ و نقش دست های دیگری در کنار قذافی که از خود بزرگ بینی و قدرت طلبی او بهترین بهره را در مناسب ترین شرایط بردند و او را به همان ورطه ای کشیدند که صدام حسین را کشیدند، چقدر است؟ آنچه که امریکا و کشورهای بزرگ اروپائی عضو ناتو با هزینه ای سنگین در عراق بدست آوردند، اکنون با کمترین هزینه و طی یک محاسبه دقیق سیاسی که برخاسته از تجربه عراق و افغانستان بود، بدست آوردند. ساده لوحی است اگر تصور شود آنها برای نجات مردم لیبی صف آرائی نظامی کردند. اگر لیبی نفت نداشت، آنگاه حاکم آن اگر همه مردم خود را به دریا هم می ریخت آب از آب تکان نمی خورد. چنان که می بینیم در بحرین و یمن، همزمان با لیبی حکومت مردم را به گلوله بسته و می بندند و آب از آب تکان نمی خورد. در شورای امنیت سازمان ملل که قطعنامه مقابله نظامی با حکومت قذافی تصویب شد و در آن قید شد که تمام نیروهای خارجی که قذافی برای سرکوب مردمش وارد لیبی کرده باید از این کشور خارج شوند، حتی یکنفر درباره حضور نیروهای نظامی عربستان سعودی و مشاوران نظامی ارتش پاکستان که درکنار آنها قرار دارند، سخنی نگفت و نپرسید که آنها در بحرین چه می کنند؟ دراینجا هم نفت سخن می گوید!
سرانجامی که برای لیبی رقم زده شد، یکبار دیگر ثابت نکرد که این حکومت ها هستند که زمینه ساز دخالت نظامی و غیر نظامی خارجی در امور داخلی کشورها می شوند؟ چرا که تا وقتی وحدت ملی و حمایت ملی از حکومتی وجود داشته باشد و حاکمیت با باتوم و سرنیزه و شوکر و اعدام و زندان بر سر کار نباشد، چنین دخالتی ممکن نیست. چنان که در دهه اول جمهوری اسلامی ممکن نشد و اکنون نه تنها زمینه های آن ممکن شده، بلکه چندین قطعنامه سازمان ملل نشانه ها و علائم دخالت های بزرگتر است. آنچه اکنون در لیبی می گذرد، بیگانه با آنچه برای آینده ایران در نظر دارند نیست.
در ارتباط با جنبش ضد استبدادی یمن و بحرین، که شعار و خواست اصلی مردم آنها نان و آب و کار و رهائی از حکومت مطلقه بود، اگر نبود دخالت ها و سخنان تحریک آمیز مقامات جمهوری اسلامی، ای بسا دو حکومت یمن و بحرین، با حمایت عربستان و چراغ سبز اروپا و امریکا چنان نمی توانستند بکنند که طی چند روز اخیر کرده و مردم خواهان اصلاحات را به خاک و خون کشیدند.
حکومتی که خود با کودتا و سرنیز بر سر کار است و مشروعیت مردمی ندارد، چگونه می تواند حامی و مدافع جنبش های اصلاح طلب در منطقه و در همسایگی آبی و خشکی خود شود؟ مگر با گفتن حرف های تحریک آمیز و دخالت های پنهان نظامی، زمینه سرکوب و دخالت خارجی را دراین کشورها فراهم کند، و این همان نقشی است که در هفته های جمهوری اسلامی در ارتباط با یمن و بحرین بازی کرده است.
امریکا و حکام مستبد منطقه، درعین حال که خطر دخالت ایران شیعه را مستند به گفته ها و سخنرانی های مقامات جمهوری اسلامی – حتی کشف برخی ارتباط ها و محموله های نظامی- بزرگ کرده و از آن بهره بردند، درعین حال از مسخره کردن مقامات جمهوری اسلامی نیز غفلت نکردند.
این سخنان هیلاری کلینتون وزیر خارج امریکا، در سفر به مصر، در پایان هفته ای که گذشت، در مصاحبه با شبکه تلویزونی "نیل" جز آنست که در بالا اشاره شد؟
«انقلاب سال1357 ایران انقلابی است که ربوده شد و مردم کشورهای عرب از جمله مصر و تونس از آن "درس عبرت" گرفتند. آزادی و حقوق مردم ایران در پی انقلاب سرکوب شد و این چیزی نیست که مصری ها در پی آن باشند.»
واقعیت اینست که این سخنان، هراندازه هم که جنبه تبلیغاتی به سود رژیم باقی مانده از مبارک درمصر و به نفع امریکا داشته باشد، بیش از خطبه های احمد جنتی و سخنرانی های احمدی نژاد و علی خامنه ای و علی لاریجانی در مجلس با واقعیت موجود در ایران نزدیک است و به همین دلیل مردم آن را می پذیرند. و این فاجعه ممکن نشد، مگر براثر عملکرد حاکمیتی که با کودتا بر سرکار است و زندان ها را از زندانیان سیاسی پر کرده و پشت دروغ و نیرنگ و تشدید خرافات مذهبی می خواهد خود را پنهان کند.
آنچه برای لیبی تدارک دیدند
بیگانه با آینده ج. اسلامی نیست!
لیبی در همان ورطه ای فرو رفت که با ادامه حکومت مطلقه قذافی و جنون قدرتی که کار او را به بمباران هوائی شهرهای لیبی و کشتار مردم خودش کشاند، پیش بینی می شد. مردمی که برای اندک اصلاحاتی در ساختار حکومت و شریک شدن مردم در قدرت حکومتی به خیابان آمده بودند، حالا جز به سرنگونی قذافی رضایت نمی دهند و با سرکوب و بمباران آنها، حالا همین مردم از دخالت نظامی قدرت های جهانی در امور داخلی لیبی استقبال می کنند. یعنی از "مار" حاضرند بگریزند، حتی اگر به افعی پناه ببرند!
درس بزرگی که باید از این فاجعه گرفت، اینست و نه آن بافته های ذهنی و بیمارگونه رهبران حکومت ایران که دست خودشان آلوده به خون مردم خواهان اصلاحات در جمهوری اسلامی است.
هیچکس نمی داند و هیچکس نیز، تا سالهای سال نخواهد گفت که چگونه و با توصیه چه کسانی قذافی مردم لیبی را بمباران کرد و مرتکب جنایاتی شد که حالا امریکا و اروپا و حتی ارتش مصر بعنوان ناجی مردم لیبی، مورد استقبال قرار می گیرند. نقش پسر او که در این دوران سخنگوی اصلی پدرش در لندن شده و چپ و راست با رسانه های مهم جهانی مصاحبه کرده و بر سرکوب مردم و پیروزی قطعی پدرش سخن می گفت، دراین فاجعه چقدر است؟ و نقش دست های دیگری در کنار قذافی که از خود بزرگ بینی و قدرت طلبی او بهترین بهره را در مناسب ترین شرایط بردند و او را به همان ورطه ای کشیدند که صدام حسین را کشیدند، چقدر است؟ آنچه که امریکا و کشورهای بزرگ اروپائی عضو ناتو با هزینه ای سنگین در عراق بدست آوردند، اکنون با کمترین هزینه و طی یک محاسبه دقیق سیاسی که برخاسته از تجربه عراق و افغانستان بود، بدست آوردند. ساده لوحی است اگر تصور شود آنها برای نجات مردم لیبی صف آرائی نظامی کردند. اگر لیبی نفت نداشت، آنگاه حاکم آن اگر همه مردم خود را به دریا هم می ریخت آب از آب تکان نمی خورد. چنان که می بینیم در بحرین و یمن، همزمان با لیبی حکومت مردم را به گلوله بسته و می بندند و آب از آب تکان نمی خورد. در شورای امنیت سازمان ملل که قطعنامه مقابله نظامی با حکومت قذافی تصویب شد و در آن قید شد که تمام نیروهای خارجی که قذافی برای سرکوب مردمش وارد لیبی کرده باید از این کشور خارج شوند، حتی یکنفر درباره حضور نیروهای نظامی عربستان سعودی و مشاوران نظامی ارتش پاکستان که درکنار آنها قرار دارند، سخنی نگفت و نپرسید که آنها در بحرین چه می کنند؟ دراینجا هم نفت سخن می گوید!
سرانجامی که برای لیبی رقم زده شد، یکبار دیگر ثابت نکرد که این حکومت ها هستند که زمینه ساز دخالت نظامی و غیر نظامی خارجی در امور داخلی کشورها می شوند؟ چرا که تا وقتی وحدت ملی و حمایت ملی از حکومتی وجود داشته باشد و حاکمیت با باتوم و سرنیزه و شوکر و اعدام و زندان بر سر کار نباشد، چنین دخالتی ممکن نیست. چنان که در دهه اول جمهوری اسلامی ممکن نشد و اکنون نه تنها زمینه های آن ممکن شده، بلکه چندین قطعنامه سازمان ملل نشانه ها و علائم دخالت های بزرگتر است. آنچه اکنون در لیبی می گذرد، بیگانه با آنچه برای آینده ایران در نظر دارند نیست.
در ارتباط با جنبش ضد استبدادی یمن و بحرین، که شعار و خواست اصلی مردم آنها نان و آب و کار و رهائی از حکومت مطلقه بود، اگر نبود دخالت ها و سخنان تحریک آمیز مقامات جمهوری اسلامی، ای بسا دو حکومت یمن و بحرین، با حمایت عربستان و چراغ سبز اروپا و امریکا چنان نمی توانستند بکنند که طی چند روز اخیر کرده و مردم خواهان اصلاحات را به خاک و خون کشیدند.
حکومتی که خود با کودتا و سرنیز بر سر کار است و مشروعیت مردمی ندارد، چگونه می تواند حامی و مدافع جنبش های اصلاح طلب در منطقه و در همسایگی آبی و خشکی خود شود؟ مگر با گفتن حرف های تحریک آمیز و دخالت های پنهان نظامی، زمینه سرکوب و دخالت خارجی را دراین کشورها فراهم کند، و این همان نقشی است که در هفته های جمهوری اسلامی در ارتباط با یمن و بحرین بازی کرده است.
امریکا و حکام مستبد منطقه، درعین حال که خطر دخالت ایران شیعه را مستند به گفته ها و سخنرانی های مقامات جمهوری اسلامی – حتی کشف برخی ارتباط ها و محموله های نظامی- بزرگ کرده و از آن بهره بردند، درعین حال از مسخره کردن مقامات جمهوری اسلامی نیز غفلت نکردند.
این سخنان هیلاری کلینتون وزیر خارج امریکا، در سفر به مصر، در پایان هفته ای که گذشت، در مصاحبه با شبکه تلویزونی "نیل" جز آنست که در بالا اشاره شد؟
«انقلاب سال1357 ایران انقلابی است که ربوده شد و مردم کشورهای عرب از جمله مصر و تونس از آن "درس عبرت" گرفتند. آزادی و حقوق مردم ایران در پی انقلاب سرکوب شد و این چیزی نیست که مصری ها در پی آن باشند.»
واقعیت اینست که این سخنان، هراندازه هم که جنبه تبلیغاتی به سود رژیم باقی مانده از مبارک درمصر و به نفع امریکا داشته باشد، بیش از خطبه های احمد جنتی و سخنرانی های احمدی نژاد و علی خامنه ای و علی لاریجانی در مجلس با واقعیت موجود در ایران نزدیک است و به همین دلیل مردم آن را می پذیرند. و این فاجعه ممکن نشد، مگر براثر عملکرد حاکمیتی که با کودتا بر سرکار است و زندان ها را از زندانیان سیاسی پر کرده و پشت دروغ و نیرنگ و تشدید خرافات مذهبی می خواهد خود را پنهان کند.
Subscribe to:
Posts (Atom)