این روزها هم‌زمان است با دهه فجر. بررسی چند نکته که به ذهنم رسیده، خالی از لطف نیست:
خمینی تصریح کرده بود: «ما از ارتش مي‌خواهيم هر چه زودتر به ملت متصل شوند. آن‌ها فرزندان ما هستند. ما به آن‌ها محبت داريم...»
اما در واقعیت چه شد؟
سه روز پس از پیروزی انقلاب و یک روز بعد از تشکیل کابینه دولت موقت، نخستین افسران ارتش تیرباران شدند. سپهبد مهدی رحیمی فرماندار نظامی تهران و رییس شهربانی سابق، سرلشکر رضا ناجی، سرلشگر خسروداد فرمانده نیروی هوایی و ارتشبد نصیری اولین کسانی بودند که توسط دادگاه انقلاب اعدام شدند.
محاکمه آنان همان روز در محل دبیرستان علوی در دادگاه انقلاب انجام و مفسد فی الارض شناخته شده و نیمه شب در پشت بام همان مدرسه تیرباران شدند و این در حالی بود که محاکمه ۲۲ تن دیگر در همان محل ادامه داشت.
خمینی همچنين در سخنراني‌ها و ديدار با مردم اصول سياست‌هايش را اين‌گونه بيان می‌کرد: «تمام اتباع خارجي در ايران به صورت آزاد زندگي خواهند كرد. ما براي اقليت‌هاي مذهبي احترام قائل هستيم. نظر من راجع به راديو و تلويزيون و مطبوعات اين است كه در خدمت ملت باشند. دولت‌ها حق هيچ نظارت ندارند...»
و شما مخاطبان این صفحه وزین بگویید که پس از انقلاب ۵۷ بر اتباع خارجی و حتی دیپلمات‌ها چه گذشت؟ بگویید سرنوشت افرادی که دین متفاوت از اسلام و متفاوت از مذهب شیعه داشتند چه شد؟ آیا دولت نظارتی بر رادیو تلویزیون مطبوعات سینما و اینترنت ندارد؟
و در پایان به این پرسش پاسخ دهید:
گسستن زنجیری که طی این ۴۱ سال بر گردن ما بسته‌اند فقط با آگاهی سیاسی و مبارزه خشونت‌پرهیز میسر است؟
انقلابی که با اعتراض مدنی و اعتصاب و به‌اصطلاح صندوق رای روی کار آمد و حداقل رفتن شاه از ایران با کمترین کشتار (در مقایسه با کشتار وسیع مردم در سال‌های پس از ۵۷) حاصل شد آیا از طرف حکومت وعده‌داده‌شده هم خشونت‌پرهیز ادامه یافت؟
