خانم افشاریان می افزاید: به معاون دادستان گفتم من مستاصل شده ام؛ تنها میدانم که دخترم بند 209 است و هیچ خبری از سلامتی او ندارم؛ نمیدانم داروهایش را به او میدهند یا نه، خواهش میکنم به آقای دادستان بگویید فقط 5 دقیقه ملاقات بدهند ؛من تلفن هم دیگر نمیخواهم، 5 دقیقه بگذارند بچه ام را ببینم سالم است. چه اتفاقی برای او افتاده؟ چرا حتی تلفن نمیزند؟ دختر من که اصلا یک سال و نیم بود با هیچ نشریه و روزنامه ای همکاری نیمکرد و در خانه در کنار من بود. من نباید بدانم دخترم را به چه اتهامی برده اند؟ اما معاون دادستان گفتند که ما از نظر قانونی هیچ وظیفه ای نداریم که به شما چیزی بگوییم و تنها به خود متهم تفهیم اتهام میکنیم. گفتم یعنی من نباید بدانم چرا بچه ام را از خواب بیدار کردند و بدون اینکه حکمی نشانم بدهند بردند؟ باز جواب داد که وظیفه پاسخ دادن به شما نداریم و بروید و یک ماه دیگر بیایید.
مادر نازنین خسروانی سپس با اشاره به نامه ای که روز گذشته خانواده های 13 زندانی سیاسی به صورت سرگشاده برای رئیس قوه قضائیه نوشته اند می گوید: دادستان که سرش شلوغ است و ما را نمی بیند، معاون دادستان هم اینطور پاسخ میدهد ناچار شدیم نامه بنویسیم شاید بشنوند حرف ما را. امیدوارم واقعا یک جوابی به ما بدهند؛ حداقل اجازه یک ملاقات 5 دقیقه ای بدهند تا زمانی که وضعیت دخترم روشن می شود من بدانم او سالم است.
وی می افزاید: این حق ما است که بدانیم ؛این حق ما است به عنوان خانواده زندانی که ملاقات داشته باشیم اما متاسفانه از حق خودمان هم محروم مان کرده اند. من با امید به دادستانی رفتم و با حال بد برگشتم. روزهای اول که امیدوار بودم و می گفتم سوتفاهم است و بعد چند روز نازنین می آید اما این سوتفاهم چرا اینقدر طولانی شده؟
No comments:
Post a Comment