فرزندان موسوی: پدر و مادرمان کجا هستند؟

دختران میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در نامه‌ای سرگشاده به مردم ایران، نگرانی خود را در میان گذاشته‌اند و گفته‌اند از پدر و مادر خود بی‌خبرند: «ما فرزندان پدر و مادری که بیش از دوهفته است که چنان در اسارت‌اند و ربوده شده‌اند، که گویی نیستند و نبوده‌اند، به حکم فرزندی نگرانیم... ما صبر می‌کنیم هم چون دو عزیز گم شده‌مان که تا کنون بر این همه جفا، راست قامت، صبر کرده‌اند...»




به گزارش سایت کلمه، متن این نامه به شرح زیر است:

دوستان و یاران مهربان ما



این روزها



ما نگرانیم، مانند هر فرزند دیگری که به ناگهان همه‌ی ارتباطاتش با خانواده‌ی خود قطع شده و در بی‌خبری مطلق از عزیزترین‌های زندگی‌اش به سر می‌برد.



عزیزترین هایی که بر همه روشن است در بند کسانی هستند که جز تنفر و کینه به خاطر آرمانهایشان از ایشان به دل ندارند.



ما نگرانیم که در روزنامه‌ها می خوانیم: پدر و مادر ما زندانی نیستند، در حصر هم نیستند. در خبر ها می‌خوانیم آنان اسکورت هم می‌شوند! و ما یعنی فرزندان می‌توانیم آنها را ببینیم.



اما هرگز چنین نبوده است. ما پدر و مادرمان را ندیده‌ایم، صدایشان را نشنیده‌ایم. و آنچه هر لحظه بر نگرانی‌هایمان می‌افزاید همین تناقض گویی هاست.



برایتان بگوییم که ما برای اتمام حجت و روشن شدن واقعیت، که این روزها کمیاب شده، پس از این همه خبر بی اساس، همگی در شب پنجشنبه بازهم به در خانه مراجعه کردیم و از نیروهای درون کوچه، از پشت آن در آهنی که از پس آن کوچه و خانه و پدر و مادر باهم گم شده‌اند، پرسیدیم اگر پدر و مادر ما اینجا هستند، آیا می‌توانیم آنها را ببینیم؟ گفتند چه کسی گفته؟ گفتیم کیهان، دادستان، وزیر امور خارجه. و ما فکر می‌کردیم برخی از این مراجع خبر، قاعدتا باید آنقدر محکم باشند که بشود باورشان کرد که دیدار میسر گردد و این نگرانی ها رفع گردد.



گفتیم شاید واقعا می شود ببینیمشان و ما نمی دانستیم. بی خبر بودیم!



جواب سوال ما باز هم نه بود. نه! نمی‌توانید. خبرها اشتباه بوده است! هرکسی گفته اشتباه گفته است. بروید دادگاه انقلاب. بروید پیش قاضی.



اما پدر و مادر ما که مجرم نیستند و آنها گم شده‌اند. ما پیش قاضی خواهیم رفت. اما قاضی واقعی، قاضی عادل دنیای این روزهای ما خداست. ما از او می‌خواهیم حکم کند.



ما فرزندان پدر و مادری که بیش از دوهفته است که چنان در اسارت‌اند و ربوده شده اند، که گویی نیستند و نبوده‌اند، به حکم فرزندی نگرانیم. اما صبر می کنیم که خودش گفته است: وَاصْبِرْ نَفْسَکَ مَعَ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ



ما صبر می‌کنیم هم چون دو عزیز گم شده‌مان که تا کنون بر این همه جفا، راست قامت، صبر کرده‌اند و خدا را خوانده اند و به او پناه آورده‌اند و ایمان داریم اکنون نیز به یقین صبر می‌کنند.



ما هم یارشانیم و یاورشان در این راه حق که سختی آن از ابتدا بر همه روشن بود.



برای شما که در این روزهای تلخ بی‌خبری از والدین و دل نگرانی از گم شدن عجیبشان و حصر و زندان و هرچه که هست یا بگویند، از سر محبت مرهم دردهای جانمان بودید و هستید، می‌نویسیم که با اطمینان به استقامت و همت و مهرورزی مردم بود که والدینمان خرداد ۸۸ دل و جان به راهی دادند که ناهمواری و تلخیش از پیش حدس زدنی بود آنها چنان که می بایست و سزاوار راستگویان بود بر عهد دیرین خود با خدای خود و شما باقی مانده اند .



اگر از آن روزها می‌گوییم تنها درددلی است دوستانه با شما درد آشنایان. به همین دلیل بود که در تمام این روزها نه شکوه‌ای از آنها شنیدیم و نه واگویه ی دردی و نه حدیث ستم ها و تلخی هایی که بر آنان رفت و شما خود بیش از ما می دانید.



به یاد می آوریم شب ۲۲ خرداد پس از آن حمله‌هایی که مدام تکرار می‌شد، دل نگران از پدر پرسیدیم که فردا چه خواهد شد؟ او با همان آرامش و شرافت و صلابت دوست داشتنی پاسخمان داد که آنچه بیش از نتیجه مهم است سربلندی نزد خدا و مردم و تاریخ است. فردا آمد، روزهای سخت و سخت‌تر هم از پس آمدند. باران رنج و تهمت و افترا بر جان‌شان نشست. اما آن دو، هم چون شما یارانشان، ایستادند تا سربلند نزد خدا، مردم و تاریخ خود باشند. و این امید و آرزوی ماست.