احمد شاملو : اکنون مرا به قربانگاه میبرند گوش کنید ای شمایان، در منظری که به تماشا نشسته اید و در شماره، حماقتهای ِتان از گناهان ِ نکرده ی ِ من افزون تر است! ــ با شما هرگز مرا پیوندی نبوده است. بهشت ِ شما در آرزوی ِ به برکشیدن ِ من، در تب ِ دوزخی ی ِ انتظاری بی انجام خاکستر خواهد شد; تا آتشی آنچنان به دوزخ ِ خوف انگیز ِتان ارمغان برم که از تَف ِ آن، دوزخیان ِ مسکین، آتش ِ پیرامون ِشان را چون نوشابه ئی گوارا به سرکشند. چرا که من از هرچه با شماست، از هر آنچه پیوندی با شما داشته است نفرت میکنم: از فرزندان و از پدرم از آغوش ِ بویناک ِتان و از دستهای ِتان که دست ِ مرا چه بسیار که از سر ِ خدعه فشرده است. از قهر و مهربانی ی ِتان و از خویشتن ام که ناخواسته، از پیکرهای ِ شما شباهتی به ظاهر برده است… من از دوری و از نزدیکی در وحشت ام. خداوندان ِ شما به سیزیف ِ بی دادگر خواهند بخشید من پرومته ی ِ نامرادم که از جگر ِ خسته کلاغان ِ بی سرنوشت را سفره ئی گسترده ام غرور ِ من در ابدیت ِ رنج ِ من است تا به هر سلام و درود ِ شما، منقار ِ کرکسی را بر جگرگاه ِ خود احساس کنم. نیش ِ نیزه ئی بر پاره ی ِ جگرم، از بوسه ی ِ لبان ِ شما مستی بخش تر بود چرا که از لبان ِ شما هرگز سخنی جز به ناراستی نشنیدم. و خاری در مردم ِ دیده گانام، از نگاه ِ خریداری ی ِتان صفابخش تر بدان خاطر که هیچ گاه نگاه ِ شما در من جز نگاه ِ صاحبی به برده ی ِ خود نبود… از مردان ِ شما آدمکشان را و از زنان ِتان به روسبیان مایلترم. من از خداوندی که درهای ِ بهشت اش را بر شما خواهد گشود، به لعنتی ابدی دلخوش ترم. هم نشینی با پرهیزکاران و هم بستری با دختران ِ دست ناخورده، در بهشتی آنچنان، ارزانی ی ِ شما باد! من پرومته ی ِ نامُرادم که کلاغان ِ بی سرنوشت را از جگر ِ خسته سفره ئی جاودان گسترده ام. گوش کنید ای شمایان که در منظر نشسته اید به تماشای ِ قربانی ی ِ بیگانه ئی که من ام ــ : با شما مرا هرگز پیوندی نبوده است. تنها..........هوای تازه.

احمد شاملو : اکنون مرا به قربانگاه میبرند

گوش کنید ای شمایان، در منظری که به تماشا نشسته اید
و در شماره، حماقتهای ِتان از گناهان ِ نکرده ی ِ من افزون تر است!

ــ با شما هرگز مرا پیوندی نبوده است.

بهشت ِ شما در آرزوی ِ به برکشیدن ِ من، در تب ِ دوزخی ی ِ انتظاری
بی انجام خاکستر خواهد شد; تا آتشی آنچنان به دوزخ ِ
خوف انگیز ِتان ارمغان برم که از تَف ِ آن، دوزخیان ِ مسکین،
آتش ِ پیرامون ِشان را چون نوشابه ئی گوارا به سرکشند.

چرا که من از هرچه با شماست، از هر آنچه پیوندی با شما داشته
است نفرت میکنم:
از فرزندان و
از پدرم
از آغوش ِ بویناک ِتان و
از دستهای ِتان که دست ِ مرا چه بسیار که از سر ِ خدعه فشرده است.

از قهر و مهربانی ی ِتان
و از خویشتن ام
که ناخواسته، از پیکرهای ِ شما شباهتی به ظاهر برده است…

من از دوری و از نزدیکی در وحشت ام.
خداوندان ِ شما به سیزیف ِ بی دادگر خواهند بخشید
من پرومته ی ِ نامرادم
که از جگر ِ خسته
کلاغان ِ بی سرنوشت را سفره ئی گسترده ام

غرور ِ من در ابدیت ِ رنج ِ من است
تا به هر سلام و درود ِ شما، منقار ِ کرکسی را بر جگرگاه ِ خود احساس
کنم.

نیش ِ نیزه ئی بر پاره ی ِ جگرم، از بوسه ی ِ لبان ِ شما مستی بخش تر بود
چرا که از لبان ِ شما هرگز سخنی جز به ناراستی نشنیدم.

و خاری در مردم ِ دیده گانام، از نگاه ِ خریداری ی ِتان صفابخش تر
بدان خاطر که هیچ گاه نگاه ِ شما در من جز نگاه ِ صاحبی به برده ی ِ
خود نبود…

از مردان ِ شما آدمکشان را
و از زنان ِتان به روسبیان مایلترم.

من از خداوندی که درهای ِ بهشت اش را بر شما خواهد گشود، به
لعنتی ابدی دلخوش ترم.
هم نشینی با پرهیزکاران و هم بستری با دختران ِ دست ناخورده، در
بهشتی آنچنان، ارزانی ی ِ شما باد!
من پرومته ی ِ نامُرادم
که کلاغان ِ بی سرنوشت را از جگر ِ خسته سفره ئی جاودان گسترده ام.

گوش کنید ای شمایان که در منظر نشسته اید
به تماشای ِ قربانی ی ِ بیگانه ئی که من ام ــ :
با شما مرا هرگز پیوندی نبوده است.


تنها..........هوای تازه.