بازی علی اصغری 22 کاندیدا در استادیوم تنک انتخابات اگر این 22 کاندیدا هریک به طور متوسط حتی 100 هزار طرفدار فعال هم داشتند، در حال حاضر در کشور 2میلیون و 200 هزار نفر در حال تبلیغات انتخاباتی بودند، اما وضعیت سرد فعلی نشان می دهد این کاندیداهای ریاست جمهوری که مدعی اداره کشورند، حتی در حد ده هزار نفر، یعنی یک محله نیز هوادار پای کار ندارند در فاصله سه ماه تا انتخابات ریاست جمهوری، حضور 22 کاندیدا در عرصه انتخابات نیز به گرم کردن تنور این رخداد منجر نشده و به نظر می رسد این تعداد کاندیدا به تعداد دو تیم فوتبال، در استادیومی خالی مشغول بازی سرد و زیر توپ زدن هستند. به گزارش خبرنگار «بازتاب»، به دلیل فقدان احزاب، رقابت های انتخاباتی مهمترین فعالیت سیاسی در جامعه محسوب می شود و تنها در مقطع انتخابات است که مردم فرصت حضور و تعیین سرنوشت در معادلات سیاسی و تصمیمات مربوط به حاکمیت را می گیرند. از این رو همواره زمانی که انتخابات دارای تکثر و تنوع بوده و افکار عمومی احساس می کنند می توانند در نتیجه تاثیرگذار باشند، با شور و اشتیاق در انتخابات مشارکت می کنند که نمونه آن دوم خرداد 1376 و 27خرداد و 3 تیر 1384 و به خصوص 22خرداد 1388 بود. اما این دوره از انتخابات با شرایطی متفاوت دنبال می شود: حضور 22 کاندیدا در عرصه انتخابات که بسیار بیشتر از دوره های قبل است و در مقایسه با دوره های گذشته پرشمارتر است، از یک سو در کنار عدم وجود چهره شاخص موجب شده است تا رقابت های انتخاباتی شبیه مسابقات فوتبال بی سر و ته و به تعبیر علی پروین، علی اصغری شود که 22 بازیکن حاضر در زمین، صرفا زیر توپ می زنند و چندان برنامه و طرح خاصی را دنبال نمی کنند. حتی در انتخابات های غیر رقابتی نظیر دور نخست و دوم ریاست جمهوری هاشمی و دور دوم دولت سید محمد خاتمی که نتیجه انتخابات از قبل برای عموم جامعه قابل پیش بینی بود، کاریزمای شخصیتی هاشمی و خاتمی موجب شده بود تا رقابت انتخاباتی در عین قابل پیش بینی و یکطرفه بودن، دارای کلاس لازم باشد. اما در این دوره از انتخابات، در میان لشگر کاندیداها حتی از یک سوپر کاندیدا و چهره کاریزما و جذاب برای عموم نیز خبری نیست . اگر این 22 کاندیدا هریک به طور متوسط حتی 100 هزار طرفدار فعال هم داشتند، در حال حاضر در کشور 2میلیون و 200 هزار نفر در حال تبلیغات انتخاباتی بودند، اما وضعیت سرد فعلی نشان می دهد این کاندیداهای ریاست جمهوری که مدعی اداره کشورند، حتی در حد ده هزار نفر، یعنی یک محله نیز هوادار پای کار ندارند و عملا نتوانسته اند جز نزدیکان خود کسی را جذب کنند و سیاهی لشگرها و افرادی که با رودربایستی یا برای دریافت پست و موقعیت کنارشان جمع شده اند، حاضر به مایه گذاشتن از خود برای آنان نیستند؛ در صورتی که در جریان انتخابات 1384، بسیاری از افراد بصیرت زده و خودعمارپندار حامی احمدی نژاد، برای پیروزی وی به هر قیمت، از خود مایه می گذاشتند. در انتخابات فعلی که در غیاب شخصیتهای طراز اول اصلاح طلب و مستقل، بسیاری از چهره های اصولگرا در کنار شخصیتهای درجه دو و سه اصلاح طلب حضور پیدا کرده اند، چندان ویژگی برجسته ای در میان کاندیداها برای جذب افکار عمومی دیده نمی شود. از یک سو طیف دولت که با سه، چهار کاندیدای مشایی، نیک زاد، الهام و صالحی در عرصه حضور دارد، سعی دارد با استفاده از امکانات دولتی نظیر نقدینگی و پول و نیز برخی مواضع عجیب، مردم را به سوی خود جذب و از سوی دیگر نقش دولت را در ایجاد تحریم علیه کشور فضای بسته سیاسی و فرهنگی و از هم گسیختگی اجتماعی، به سوی نظام فرافکنی کند. اصولگرایان نیز که در بسته بندی و طیف بندی های متنوع و انواع و اقسام سایزها در انتخابات حضور دارند، فصل مشترک خود را در انتقاد از دولت و برائت جستن از نتایج زیانبار حکومت هشت ساله احمدی نژاد قرار داده اند؛ اما این نکته را به مردم نمی گویند که اگر با عملکرد احمدی نژاد مخالف بوده اند، چرا در طول هشت سال گذشته و به خصوص سال 1388 از هر وسیله ای برای نگه داشتن احمدی نژاد در قدرت استفاده کرده اند؟ در این میان اصلاح طلبان رده دو و سه نیز با حضور در انتخابات قرار است ایجاد تکثر و تنوع کرده و نقش بازنده نجیب را ایفا کنند؛ اما ظاهرا این شگرد هنوز جواب نداده و حتی دوستان نزدیک این کاندیداها نیز آنان را از حضور در عرصه انتخابات منع می کنند. به نظر می رسد اگر قرار است مطالبه رهبر انقلاب مبنی بر حضور حداکثری مردم در انتخابات تحقق یابد، پیش نیازهایی دارد تا فضای کشور به کلی تغییر یافته و مردم با احساس علامت های مشخص و امید به اصلاح و تغییر، وارد فضای انتخابات شوند تا بعد از تغییر دولت شاهد رشد و تحول محسوس در کشور باشیم.

بازی علی اصغری 22 کاندیدا در استادیوم تنک انتخابات

اگر این 22 کاندیدا هریک به طور متوسط حتی 100 هزار طرفدار فعال هم داشتند، در حال حاضر در کشور 2میلیون و 200 هزار نفر در حال تبلیغات انتخاباتی بودند، اما وضعیت سرد فعلی نشان می دهد این کاندیداهای ریاست جمهوری که مدعی اداره کشورند، حتی در حد ده هزار نفر، یعنی یک محله نیز هوادار پای کار ندارند

در فاصله سه ماه تا انتخابات ریاست جمهوری، حضور 22 کاندیدا در عرصه انتخابات نیز به گرم کردن تنور این رخداد منجر نشده و به نظر می رسد این تعداد کاندیدا به تعداد دو تیم فوتبال، در استادیومی خالی مشغول بازی سرد و زیر توپ زدن هستند.

به گزارش خبرنگار «بازتاب»، به دلیل فقدان احزاب، رقابت های انتخاباتی مهمترین فعالیت سیاسی در جامعه محسوب می شود و تنها در مقطع انتخابات است که مردم فرصت حضور و تعیین سرنوشت در معادلات سیاسی و تصمیمات مربوط به حاکمیت را می گیرند.

از این رو همواره زمانی که انتخابات دارای تکثر و تنوع بوده و افکار عمومی احساس می کنند می توانند در نتیجه تاثیرگذار باشند، با شور و اشتیاق در انتخابات مشارکت می کنند که نمونه آن دوم خرداد 1376 و 27خرداد و 3 تیر 1384 و به خصوص 22خرداد 1388 بود.

اما این دوره از انتخابات با شرایطی متفاوت دنبال می شود: حضور 22 کاندیدا در عرصه انتخابات که بسیار بیشتر از دوره های قبل است و در مقایسه با دوره های گذشته پرشمارتر است، از یک سو در کنار عدم وجود چهره شاخص موجب شده است تا رقابت های انتخاباتی شبیه مسابقات فوتبال بی سر و ته و به تعبیر علی پروین، علی اصغری شود که 22 بازیکن حاضر در زمین، صرفا زیر توپ می زنند و چندان برنامه و طرح خاصی را دنبال نمی کنند.

حتی در انتخابات های غیر رقابتی نظیر دور نخست و دوم ریاست جمهوری هاشمی و دور دوم دولت سید محمد خاتمی که نتیجه انتخابات از قبل برای عموم جامعه قابل پیش بینی بود، کاریزمای شخصیتی هاشمی و خاتمی موجب شده بود تا رقابت انتخاباتی در عین قابل پیش بینی و یکطرفه بودن، دارای کلاس لازم باشد. اما در این دوره از انتخابات، در میان لشگر کاندیداها حتی از یک سوپر کاندیدا و چهره کاریزما و جذاب برای عموم نیز خبری نیست .

اگر این 22 کاندیدا هریک به طور متوسط حتی 100 هزار طرفدار فعال هم داشتند، در حال حاضر در کشور 2میلیون و 200 هزار نفر در حال تبلیغات انتخاباتی بودند، اما وضعیت سرد فعلی نشان می دهد این کاندیداهای ریاست جمهوری که مدعی اداره کشورند، حتی در حد ده هزار نفر، یعنی یک محله نیز هوادار پای کار ندارند و عملا نتوانسته اند جز نزدیکان خود کسی را جذب کنند و سیاهی لشگرها و افرادی که با رودربایستی یا برای دریافت پست و موقعیت کنارشان جمع شده اند، حاضر به مایه گذاشتن از خود برای آنان نیستند؛ در صورتی که در جریان انتخابات 1384، بسیاری از افراد بصیرت زده و خودعمارپندار حامی احمدی نژاد، برای پیروزی وی به هر قیمت، از خود مایه می گذاشتند.

در انتخابات فعلی که در غیاب شخصیتهای طراز اول اصلاح طلب و مستقل، بسیاری از چهره های اصولگرا در کنار شخصیتهای درجه دو و سه اصلاح طلب حضور پیدا کرده اند، چندان ویژگی برجسته ای در میان کاندیداها برای جذب افکار عمومی دیده نمی شود.

از یک سو طیف دولت که با سه، چهار کاندیدای مشایی، نیک زاد، الهام و صالحی در عرصه حضور دارد، سعی دارد با استفاده از امکانات دولتی نظیر نقدینگی و پول و نیز برخی مواضع عجیب، مردم را به سوی خود جذب و از سوی دیگر نقش دولت را در ایجاد تحریم علیه کشور فضای بسته سیاسی و فرهنگی و از هم گسیختگی اجتماعی، به سوی نظام فرافکنی کند.

اصولگرایان نیز که در بسته بندی و طیف بندی های متنوع و انواع و اقسام سایزها در انتخابات حضور دارند، فصل مشترک خود را در انتقاد از دولت و برائت جستن از نتایج زیانبار حکومت هشت ساله احمدی نژاد قرار داده اند؛ اما این نکته را به مردم نمی گویند که اگر با عملکرد احمدی نژاد مخالف بوده اند، چرا در طول هشت سال گذشته و به خصوص سال 1388 از هر وسیله ای برای نگه داشتن احمدی نژاد در قدرت استفاده کرده اند؟

در این میان اصلاح طلبان رده دو و سه نیز با حضور در انتخابات قرار است ایجاد تکثر و تنوع کرده و نقش بازنده نجیب را ایفا کنند؛ اما ظاهرا این شگرد هنوز جواب نداده و حتی دوستان نزدیک این کاندیداها نیز آنان را از حضور در عرصه انتخابات منع می کنند.

به نظر می رسد اگر قرار است مطالبه رهبر انقلاب مبنی بر حضور حداکثری مردم در انتخابات تحقق یابد، پیش نیازهایی دارد تا فضای کشور به کلی تغییر یافته و مردم با احساس علامت های مشخص و امید به اصلاح و تغییر، وارد فضای انتخابات شوند تا بعد از تغییر دولت شاهد رشد و تحول محسوس در کشور باشیم.