دست یارى به سوى همه، زن و مرد ایرانى، در درون و برون کشور دراز می‌کنم و با رگ رگم فریاد بر‌مى‌آورم: ایران روزگارِ تلخ و سختى را مى‌گذراند. مغاک تیره‌اى بر هستى ملى ما کام گشوده؛ تنهایش نگذاریم. توان‌هایمان را در هم آمیزیم. یک‌سر از خود رها شویم تا گهواره و گورمان، نیاخاک ورجاوندمان، مردم بى مانندمان، از ستم رها گردند. چنین باد١٩ آبان‌ماه
No comments:
Post a Comment