تاریکی مطلق خبری در مداخلات نظامی جمهوری اسلامی
بسط جهان‌گشایی و جاه‌طلبی اسلام‌گرایان شیعه و پرسش‌های بدون پاسخ
مردم ایران هزینه‌ی انسانی و مالی جنگ‌هایی را می‌پردازند که نه در مورد آنها تصمیم می‌گیرند و نه از آنها خبردار می‌شوند.
در گوشه‌ای از خبر سفر معاون وزیر ورزش به اصفهان که تیتر اصلی در مورد دیدار وی با یک قربانی اسیدپاشی است آمده است که این مقام دولتی در تشییع جنازه‌ی دو نفر که در عراق در جنگ علیه داعش کشته شده‌اند شرکت کرده است. (مهر، ۶ آبان ۱۳۹۳) اخبار مربوط به دیگر کشته شدگان ایرانی جنگ در سوریه و عراق را نیز سازمان‌ها و نهادهای رسمی اعلام نکرده‌اند بلکه از طریق تشییع جنازه یا مراسم ختم و رد رسانه‌های غیر رسمی می‌توان شنید بدون اطلاع بیشتر از کشته شدگان: نام و مشخصات، محل اعزام، محل کشته شدن، رسته و موقعیت پرسنلی، زمان اعزام و روز کشته شدن و علت کشته شدن.
مردم ایران در تاریکی مطلق خبری در باب مداخلات نظامی جمهوری اسلامی در منطقه‌ی خاورمیانه هستند و رسانه‌های فارسی زبان خارج کشور و رسانه‌های غیر فارسی زبان نیز به علت نداشتن امکان تایید خبر و جزئیات آن از درج این گونه اخبار پرهیز می‌کنند.
پرسش‌هایی که مقامات جمهوری اسلامی باید پاسخ دهند:
پرسش‌های زیادی در مورد مداخله‌ی نظامی جمهوری اسلامی در منطقه‌ی خاورمیانه وجود دارد که همه بی‌پاسخ مانده‌اند. رهبر جمهوری اسلامی که فرمانده‌ی نیروهای مسلح است و نهادهای تحت امر وی هیچ ضرورتی به اطلاع رسانی در این مورد نمی‌بینند و کسی نیز در داخل کشور حتی از جمع اصلاح طلبان و منتقدان از آنها سوالی نمی‌پرسد. ذیلا بخشی از این سوالات را فهرست می‌کنم:
۱. هدف از عملیات نظامی در خارج کشور در حالی که هیچ کشوری به ایران حمله نکرده چیست؟ آیا کشورهایی که امروز جمهوری اسلامی در آنها نیروی نظامی عملیاتی یا مستشاری دارد رسما از ایران درخواست کمک کرده‌اند؟ اگر چنین است چرا مدارک مربوطه منتشر نمی‌شوند؟
۲. در سه سال گذشته و هم اکنون چند نیروی نظامی جمهوری اسلامی در عراق، سوریه، یمن و لبنان بوده و چه ماموریت‌هایی داشته‌اند؟
۳. کدام لشگرها و نیروها در این گونه عملیات مشارکت داشته‌اند؟ به عنوان مثال اگر نیروی هوایی درگیر بوده چند سورتی پرواز انجام شده است؟
۴. در این دوره چند تن از کدام نیرو و با چه رسته‌هایی کشته شده‌اند؟ محل و زمان کشته شدن آنها؟ رسته و مقام و علت کشته شدن؟
۵. میزان دقیق هزینه‌ی مداخله‌ی نظامی جمهوری اسلامی در هر یک از این کشورها چقدر بوده است؟
۶. میزان کمک مالی جمهوری اسلامی به دولت سوریه و نیز کمک های مالی جمهوری اسلامی به حزب الله لبنان، انصارالله یمن، عصائب اهل حق و دیگر گروه‌های عراقی چقدر و برای مصرف در چه زمینه‌هایی بوده است؟
۷. چند تن از نیروهای لبنانی، عراقی، سوری، و یمنی در سال‌های گذشته و با چه میزان هزینه در ایران آموزش نظامی دیده و به کشور حود باز گشته‌اند؟
۸. امروز جمهوری سلامی به چند خانواده‌ی عراقی، لبنانی، سوری و یمنی کشته شدگان در جنگ‌های نیابتی جمهوری اسلامی حقوق می‌پردازد و میزان آن چقدر است؟
۹. آیا نقطه‌ای مشخص برای پایان عملیات نظامی جمهوری اسلامی در کشورهای منطقه وجود دارد؟
۱۰. چرا رهبر جمهوری اسلامی در هیچ کنفرانس مطبوعاتی شرکت نمی کند تا به سوالات خبرنگاران در این مورد پاسخ دهد؟ اگر رهبر جمهوری اسلامی قرار نیست به کسی پاسخ بدهد و ایشان فقط رهنود می‌دهند چرا مقامات نظامی و وزیر دفاع کنفرانس مطبوعاتی تشکیل نمی دهند؟
سوالات فوق هیچ یک مخل امنیت هیچ کشور درگیر در عملیات نظامی نیستند و دول کشورهای دمکراتیک این اطلاعات را در اختیار رسانه‌ها و شهروندان قرار می‌دهند.
برخورداران از این جنگ‌ها
تنها گروهی که از این جنگ‌ها برخوردار می‌شوند شرکت‌های اسلحه‌سازی، دلالان فروش اسلحه (نیروهای سپاهی و امنیتی و آقازاده‌ها)، سرداران سپاه قدس و بالاخص قاسم سلیمانی که هر روز عکس‌هایش را در رسانه‌های دولتی به عنوان فاتح منتشر می‌سازند و نهادهای نظامی جمهوری اسلامی با کسب بودجه‌ی بیشترند. البته وقتی این نهادها شکست می‌خورند خبری از عکس‌های تبلیغاتی نیست؛ درست مثل دوران جنگ ایران و عراق که خبر پیروزی‌ها منتشر می‌شد اما شکست‌ها همیشه به زیر قالی فرستاده می‌شد.
فقدان جنبش صلح طلبی
فقدان مطالبه‌ی پاسخ پرسش‌های فوق در ایران نشان دهنده‌ی فقدان یک جنبش صلح خواهی در کنار فقدان امکان پاسخگو کردن حکومت است. گروه‌هایی در ایران که علیه عملیات نظامی دیگر کشورها در عین پاسخ گویی برخی از آنها به ملت‌های‌شان موضوع گیری می‌کنند قبل از محکوم کردن دیگران باید به نقد دولت خویش در پنهان کردن اطلاعات از مردم خود بپردازند. جهانی اندیشیدن نمی‌تواند بهانه‌ای برای دادن کارت سفید به دولت‌های اقتدارگرا باشد. گروه‌هایی در ایران هستند که از بسط قدرت دولت خویش در منطقه علی رغم خون ریزی و مداخله‌ی نظامی شادمان و خرسند می‌شوند اما نوبت به دیگر کشورها که می‌رسد آنها پرچم صلح خواهی و مقابله با جنگ طلبی را بالا می‌برند.
No comments:
Post a Comment