پلاک اتوبوس ها

پلاک اتوبوس ها
خبر از عمق
بی پناهی حکومت
در تهران داد

با سلام و خسته نباشید- بالاخره اینترنت راه داد تا این مشاهدات خودم را برای شما بنویسم: 22 بهمن روز عجیبی بود و راهپیمایی عجیب تر. از ساعت 8 صبح صدای هلیکوپتر می آمد. پلاک های اتوبوس هایی که در کوچه پس کوچه های اطراف میدان آزادی پارک شده بود را نگاه می کردم. همه شهرستانی بودند. دلم برای اینهمه مردمی که از شهرستانها آورده بودند می سوخت .

لباس های نو با قیافه های محلی که با یک ذوقی به مراسم نگاه می کردند. چهره های حق به جانب لباس شخصی ها و معصومیت چهره های بسیجی های 16 تا 18 ساله. اما از همه اینها که بگذرم یک چیز پر افتخار برای من این بود که متر به متر خیابان ها و کوچه پس کوچه های اطراف خیابان آزادی پر بود از مأمورین مسلح به کلاه خود و باطوم و گاز و ...تفنگ. راستش را بخواهید از همه مهم تر خواب خوشی است که از چشمان آقایان گرفته شده است .بچه های سبز همه جا بودند. به هم لبخند میزدیم. بعد از ظهر و شب هم درگیریهای پراکنده وجود داشت ولی ابهت خاموش بزرگترین ارزش راهپیمایی روز 22 بهمن سال 88 بود . ترس و به تبع آن ضعف خودش را حکومت بصورت آشکار به نمایش گذاشت. مهم این است که دایره انسان های آگاه آنچنان بزرگ شده که حکومت ناچار است هزینه های سنگینی بابت آن پرداخت کند .

مهم آن سرازیری است که شروع شده چه با چشمان باز، چه بسته .

نام ای میل را عوض کرده ام و گرنه قبلا برای شما به اسم حقیقی ای میل زده بودم.