امضاكنندگان هم اعضاي چند "سازمان مردم نهاد" (NGO) بي اختيار نبوده اند بلكه معاون رئيس جمهور ،وزير نيرو و وزير كشاورزي به همراه استانداران وقت آذربايجان غربي ،آذربايجان شرقي و كردستان بوده اند. يعني مقامات ارشد كشوري ومنطقه اي تصميم گرفته بودند كاري براي درياچه درمعرض مرگ اروميه كنند.
اما از آنجا كه مرسوم است در ايران ،تصميمات و مصوبات ، روي كاغذ بمانند و كمتر به منصه ظهور برسند ، از اين تفاهم نامه هم بخاري براي درياچه بلند نشد و نتيجتاً درياچه اروميه به حال و روزي افتاد كه كارشناسان مي گويند :با ادامه اين وضعيت ، بزرگترين درياچه كشور ،تا سه سال آينده كاملاً از بين خواهد رفت.
راستي اگر اين مسوولان محترم تفاهم نامه فوق را امضاء نمي كردند ،چه اتفاقي بدتر از ايني كه رخ داده ، به وقوع مي پيوست؟ و اساساً حضرات براي چه دور هم جمع شده بودند؟ آيا بود و نبودشان و امضا و عدم امضايشان توفيري هم مي كند؟
آن بيانيه پرطمطراق را در بالا و اين عكس هاي تأسف انگيز از درياچه رو به موت اروميه را در زير ببينيد:
حالا بار ديگر خبر آمده كه مسوولان بسيار مدير و مدبر ، 12 طرح براي نجات درياچه اروميه تصويب كرده اند تا قند در دل مردم آب شود كه "خدا را شكر ، اين پارك ملي نمي ميرد!" ؛ اما اگر قرار بود با اين نشست و برخاست ها و مصوبات بدون پشتوانه اجرايي مشكلي حل شود ،درياچه دوست داشتني ايران ،هرگز به اين مصيبت دچار نمي شد.
مسوولان! مي خواهيد واقعاً كاري كنيد (از جمله انتقال آب به درياچه) ، بسم الله ؛ اين گوي و اين ميدان!
ولي اگر مردش نيستيد ، اين قدر از مصوبه و تصميم و تفاهم نامه و اجلاس و همايش و جلسه و نشست حرف نزنيد و بگذاريد اين درياچه لا اقل بي منت شما بميرد.
يادش بخير ! ما ايراني ها چه درياچه زيبا و بانمكي داشتيم تا همين چند وقت پيش !
آيا بار ديگر آن شكوه و زيبايي از دست رفته باز خواهد گشت؟
No comments:
Post a Comment