قرار نبود، آن شود، که در زمان شاه بود!

قرار نبود، آن شود، که در زمان شاه بود!

این دو عکس از یک شیوه و روش حکومتی خبر میدهند. حکومت در میان نظامی ها و متکی به آنها. این که هر کشوری باید نیروی نظامی و انتظامی و حتی امنیتی داشته باشد، امری بدیهی است. اما این که یکنفر پیدا شود که عنان اختیار این نیروها را بدست گرفته و با استفاده از این سه ارگان نظامی و امنیتی حکومت کند، نام ساده اش "حکومت نظامی و استبدادی" است. می خواهد رهبر شاهنشاه آریامهر بزرگ ارتشتاران باشد و یا مقام معظم و فرزانه فرمانده کل قوا! درجه بدهد، درجه بگیرد، بازنشسته کند، تصفیه کند، جانشین کند، فرماندهی بدهد و یا فرماندهی بگیرد، زندان در اختیارشان بگذارد و دستشان را برای هر اقدام امنیتی و خودسرانه ای باز بگذارد به این دلیل که حامی او هستند، بی آن که معلوم باشد ضابطه قانونی این برگماری ها و برکشیدن ها چیست و آنها که درجه می گیرند و فرمانده می شوند براساس کدام قوانین و ضوابط کنترل می شوند. فرماندهی کل قوا هرگز به معنای تبدیل نیروهای نظامی به پایگاه حکومتی و مسلط کردن نظامی ها بر همه ارکان حکومتی نباید باشد. چنان که شاه و پدرش چنین کردند و نتیجه اش را هم همگان میدانند. فرماندهی کل قوا مانند بسیاری از کشورهای جهان، یعنی طبق ضوابطی و تحت نظارت یک شورائی فرمان جنگ و صلح دراختیار او باشد. چنان که در قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز قید شده است. درحالیکه آنچه را اکنون شاهدیم، حکومت نظامی ها و در واقع سپاهی هاست و همه نوع فساد و جنایات و سرکوب و بی قانونی و غارتی در کشور به حساب آنها نوشته شده است. مردم، امروز سپاه را به این چشم می بینند و نه آن چشمی که در جنگ ایران و عراق می دیدند! یک رای گیری و همه پرسی نیز پایگاه محدود رهبر را در میان مردم مشخص می کند