Tuesday, April 28, 2009
دانشجویان دانشگاههای استان تهران، در اعتراض به ادامه بازداشت 12 دانشجوی دانشگاه های این استان
اتهام سنگین دادستانی عليه دانشجويان امیرکبیر
در اتهامي سنگين و شگفتي‌آور، قاضي حداد دانشجويان بازداشت‌شده در جريان مراسم لغو شده‌ي نكوداشت مهندس مهدي بازرگان و اعتراض‌هاي مدني به پروژه‌ي دفن «شهيد» در دانشگاه اميركبير تهران را در ارتباط با «مجاهدين خلق» اعلام كرد. اين اتهام سنگين مي‌تواند به احكام سنگين‌تري براي كنش‌گران شناخته شده‌ي دانشجويي منتهي شود كه ماه‌هاست در زندان به‌سر مي‌برند و تحت فشار شديد بازجوها قرار دارند و محافل دانشجويي نسبت به خطر شكنجه‌ي آنها بارها هشدار داده‌اندحداد كه مسوول مستقيم پرونده‌ي اين دانشجويان است، و سمت معاون امنيت دادسراي عمومي و انقلاب تهران را نيز بر عهده دارد ادعا کرده «مشخص شد كه اين افراد با منافقين ارتباط داشته و از جانب آنها هدايت مي‌شدند. اين اطلاعات ظرف دو هفته‌ي اخير به دست آمد و مشخص شد كه حركات تند دانشجويي توسط اين افراد و با هدايت منافقين صورت مي‌گرفته است.» حداد در ادامه مدعي شده است: «تعدادي از اين افراد به طور مستقيم با گروهك منافقين ارتباط داشته و تعدادي نيز به صورت مستقيم ارتباط نداشتند ولي مي‌دانستند كه اين خط و خطوط از كجا مي‌آيد. )
گسترش جنبش اعتراضی معلمان
اعتراض سه روزه کانون صنفی معلمان وارد چهارمین روز خود شد. این کانون از فرهنگیان خواسته تا در اعتراض به عدم تحقق خواسته های صنفی خود، بین روزهای ششم تا هشتم اردیبهشت با خودداری از تدریس و عدم حضور در کلاس های درس اعتراض خود را به گوش مقامات برسانند.
آنها نسبت به عدم اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری که دولت قول اجرای آن را در تا فروردین 88 داده بود اعتراض دارند. قرار است در صورت عدم موافقت دولت با خواست معلمان، این اعتراض ها از دهم اردیبهشت بویژه در هفته معلم وارد مرحله تازه و گسترده تر شود.
اعتراض کنونی معلمان، در سه روز اخیر، علیرغم فضای امنیتی که دولت در مدارس بوجود آورده، بتدریج در سطح کشور گسترش پیدا کرده است.
میردامادی، دبیرکل جبهه مشارکت سیاست خارجی تهاجمی ایران را گرفتار جنگ سرد کرده
| ||
دبیرانجمن صنفی روزنامه نگاران 4 سال فاجعه آمیز بر جامعه مطبوعاتی ایران گذشت
دبیر انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران، خانم بدرالسادات مفیدی، روز گذشته و با هدف طرح درد مشترک مطبوعات، خطاب به کاندیداهای ریاست جمهوری اعلام داشت:
چهار سال پیش، از سوی رئیس جمهور فعلی با یک سری شعارها درباره آزادی رسانه ها مواجه بودیم، اما در عمل یکی از بدترین دوران مطبوعات را سپری کرده ایم.
طی همین 4 سال شاهد توقیف موقت نشریات و برخورد با روزنامه‌نگاران، احضار، بازجویی و بازداشت آنان بودیم. البته در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی نیز چنین مشکلاتی بود، اما در آن زمان همواره روزنامه نگاران و مطبوعات دولت خاتمی را حامی و در کنار خود داشتند.
در دوران احمدی نژاد که حتی شاهد برخوردهایی با مطبوعات از سوی مدیران دولتی بودیم، بلایی بر سر مطبوعات مستقل در ایران آمد که هم اکنون سرمایه گذاران مطبوعات در حالت ورشکستگی و انفعال به سر می برند. امیدواریم که مهندس موسوی به دغدغه روزنامه نگاران و مدیران مطبوعاتی توجه کرده مشکلات آنها را از نزدیک شناسایی کند و شعارهایش منطبق بر خواسته های آنان باشد.
تاکید ایشان بر اینکه مطبوعات را به بهانه های کوچک و واهی نبندند اگر در حد یک وعده و شعار انتخاباتی نباشد مورد استقبال جامعه روزنامه نگاری کشور است. البته با شناختی که از پیشینه و سوابق کاری و دیدگاههای فکری و مواضع سیاسی مهندس موسوی وجود دارد، به نظر می رسد اظهارات ایشان در حوزه آزادی مطبوعات وعده انتخاباتی نیست.
در کدام شرایط و چه امکانات انتخابات آینده برگزار می‌شود!
سخن ما برای این دوره از انتخابات ریاست جمهوری، ابتدا درک دقیق تر از این صحنه ایست که در بالا بر شمردیم و سپس برآورد نیروی واقعی و بالفعل جنبش و نه بالقوه آن. این مهم ترین بحث برای تعیین تکلیف خود در انتخابات پیش روست و باکمال تاسف شاهد ادامه سرگیجه در جنبش شقه شقه شده دانشجوئی و حتی بازی‌های رنگارنگ حاکمیت با آن، برای دست یابی به پیروزی در انتخابات هستیم. جنبشی، که خود هرگز در تاریخ ایران یکدست نبوده و به دلیل پایان دوره‌های تحصیلی و رفتن از دانشگاه‌ها، نسل جوان تر و کم تجربه و حتی بی تجربه وارد آن شده و به همین دلیل روی انسجام آن برای دورانی چند ساله نمی‌توان حساب کرد. این همان اشتباه محاسبه‌ای بود که برخی احزاب و سازمان‌های سیاسی ایران پس از انتخابات دوم خرداد مرتکب آن شدند. این ضعف، در انتخاباتی که در پیش است، با جنبش آگاهی عمق تر و توده‌ای تر مردم نسبت به حاکمیت کنونی و سیاست‌ها و نیرنگ‌ها و شعارهای عوامفریب آن جبران شده است و این خود دست آورد بزرگی است که می‌تواند در صورت اتحاد نیروهای طرفدار اصلاحات و تحولات و جمع شدن همه آنها بر محور یک کاندیدا، مهر خود را بر پیشانی انتخابات آینده بزند. مهری آگاهانه، که تفاوت مهم آن با مهری است که دوم خرداد بر پیشانی انتخابات زد.
راه توده به شهادت سرمقاله‌هائی که می‌توانید آنها را مرور کنید، از نیمه دوم دوره دوم ریاست جمهوری محمدخاتمی با صراحت نسبت به بیراهه تشدید انتقاد نیروهای سیاسی غیر حکومتی و حتی در داخل جبهه اصلاحات از خاتمی و تضعیف مجلس ششم انتقاد کرد و آن را سیاستی در خدمت به "راست" اعلام داشت. راه توده به شهادت همین سرمقاله ها، خطاب به آنها که از واقعیات جامعه و حکومت عقب مانده بودند بانگ برداشت و هشدار داد که اگر این غفلت ادامه یابد، دولت آینده و جانشین خاتمی، دولتی نظامی و سپاهی خواهد بود. حتی در باره مجلس هفتم نیز نوشتیم که فراکسیون نظامی‌ها و امنیتی‌ها در این مجلس حضوری تعیین کننده خواهد داشت. حضوری که در مجلس هشتم قوی تر شد و به فراکسیون یکصد نفره سپاه و امنیتی‌ها انجامید. در تمام آن دوران و خطاب به آنها که پیاپی شکایت نامه علیه مجلس و خاتمی می نوشتند و منتشر می کردند نوشتیم که این شکایت ها و نامه ها را خطاب به رهبر بنویسید که قدرت در اختیار اوست و نه دولت و مجلسی که خود در چنبره این قدرت اسیر است.
در انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری، پیشاپیش و خطاب به دو کاندیدای اصلاحات، یعنی کروبی و دکتر معین نوشتیم: جبهه اصلاحات باید یک کاندیدا داشته باشد و در این مرحله مهدی کروبی با توجه به شرایط موجود گزینه مناسب تری است! (گزینه ای که برای دوره دهم با توجه به شرایطی که بر کشور حاکم است و ضرورت تبدیل جنبش تحول خواهی به مشتی واحد برای خلع احمدی نژاد از ریاست جمهوری گزینه مناسبی نیست!)
زمانی که این جبهه بصورت پراکنده و بصورت چند کاندیدائی در انتخابات شرکت کرد، ابتدا از دکتر معین اعلام پشتیبانی کردیم و سپس، در مرحله دوم که بسیاری از نیروهای سیاسی تصور کردند بهتر است سکوت مصلحتی و با صطلاح انتقادی و انقلابی کنند تا ازهاشمی رفسنجانی حمایت، با جسارت نوشتیم: وارد مرحله‌ای شده‌‌ایم که برای جلوگیری از ریاست جمهوری احمدی نژاد، یگانه راه حل حمایت ازهاشمی رفسنجانی است.
شد آنچه نباید می شد و رسیدم به تشکیل کابینه نظامی در دولت احمدی نژاد.
پس از اعلام پیروزی احمدی نژاد در آن انتخابات و در آغاز بحث تشکیل کابینه نظامی، نوشتیم که این بحث – یعنی چرا کابینه نظامی است؟- دیگر کهنه و مربوط به گذشته ای است که نسبت به آن غفلت کردیم. اکنون دیگر بحث بر سر این نیست که چرا نظامی‌ها وارد کابینه شده و می شوند، بلکه بحث اینست که نظامی‌ها را با چه انگیزه و دلیلی به داخل قوه مجریه می‌آورند؟ یعنی درک و توجه به آن سیاستی که آغاز شده و مجریان و حامیان آن فرماندهان نظامی اند.
زمانی که سردار محصولی نتوانست برای وزارت نفت از مجلس رای اعتماد بگیرد، به آن نشانه‌هائی اشاره کردیم که حکایت از آغاز شکاف درجبهه راست داشت. چه در مجلس و چه در کابینه.
بخش مهمی از این نکات ( پس از رئیس جمهور شدن احمدی نژاد) در آخرین مصاحبه سردبیر راه توده با مانوک خدابخشیان که از رادیو ایران در امریکا پخش شد منعکس است. ما این مصاحبه را با هدف کاستن از حجم سنگین آن از سئوالات و توضیحات حاشیه‌ای خدابخشیان جدا ساخته و عینا در پایان این سرمقاله می‌آوریم تا یکبار دیگر شنیده شده و گذشته مرور شود، تا حداقل در هفته‌های پیش رو، بدانیم یکبار دیگر با دشواری دو کاندیدای اصلاح طلب و ضرورت حضور یک کاندیدا در صحنه چه باید بکنیم و با چه مواضعی بر انتخابات و تحولات تاثیر بگذاریم.
هنگام شنیدن این مصاحبه، به زمان انجام آن توجه داشته باشید. یعنی ماه‌های نخست ریاست جمهوری احمدی نژاد، که شکاف در حاکمیت به مرز جدائی لاریجانی از احمدی نژاد، انتخابات مجلس هشتم و فراکسیون‌های جدید جبهه دولتی- نظامی در این مجلس و حوادث پس از آن روی نداده بود.
فراخوان انتخاباتی کمیته های مردمی دفاع از آراء انتخاباتی را تشکیل دهید
دو ستاد انتخاباتی میرحسین موسوی و شیخ مهدی کروبی، سرانجام کمیته مشترکی را برای نظارت و دفاع از رای مردم تشکیل دادند. این درحالی است که وزارت کشور و شورای نگهبان همچنان به مخالفت خود با برپائی چنین ستادی ادامه میدهند و حاضر نیستند تن به حضور چنین نهاد و کمیته ای برای جلوگیری از تقلب های انتخاباتی بدهند. در همین رابطه روز گذشته کمیته مستقل صیانت از آراء انتخاباتی که در واقع ادامه پیشنهاد محمد خاتمی برای جلوگیری از تقلب های انتخاباتی است، بیانیه‌ای صادر کرد. دراین بیانیه آمده است:
وظیفه ملی، دینی و روشنفکری تک تک ایرانیان است که به سهم خویش، با استفاده از هر امکان و ظرفیت قانونی که میسر است، برای صیانت از آرای ملت بکوشند.
"کمیته مستقل مردمی صیانت از آرا" با همین هدف توسط جمعی از فعالین سیاسی، صنفی و اجتماعی تشکیل شده و از همه فعالین و گروه های سیاسی، صنفی، مدنی، فرهنگی، مذهبی، قومی و... درخواست می‌کند تا با کنار نهادن تحلیل های برخاسته از اعتقاد به تعیین نتیجه انتخابات از پیش و ناامیدی از تغییر وضعیت موجود، بصورت مستقل، خودجوش و غیر متمرکز برای دفاع از رای خود به سازماندهی و برنامه ریزی کنند.
خانه کارگر و حزب کار با امکاناتشان رفتند پشت موسوی
| |||
|
دولت نهم پشت قدرت نظامی سنگر گرفته
از افزایش توانمندی‌های نظامی کشور باید دفاع کنیم. دموکراتیک بودن و صلح‌جو بودن یک کشور به معنای نادیده گرفتن ضرورت قدرت نظامی دفاعی نیست. اصلاح‌طلبان بر ضرورت تبعیت نظامیان از حکومت تأکید دارند و با سروری نظامیان در دستگاه حکومتی مخالفند.
متأسفانه دولت نهم و حامیانش گرایش‌های نظامیگرایانه خود را پشت دفاع از نظامیان و قدرت نظامی کشور پنهان می‌کنند. رفتارهای حکومت پس از جنگ و چالش در مورد مشروعیت آن به محبوبیت نیروهای نظامی (به ویژه سپاه) لطمه زد، اما هنوز هم این نیروها از احترام و توجه شایسته درمیان عموم مردم برخوردارند. دفاع از دموکراسی و تنش‌زدایی از روابط خارجی به معنای مخالفت با نظامیان و تلاش برای کاهش منزلت و موقعیت آنها نیست.
مرزهای سه مفهوم نظامیان، قدرت نظامی و نظامیگری، اغلب در بحث‌ها رعایت نمی‌شود و داوری در مورد یکی از آنها به دو تای دیگر تعمیم داده می‌شود.
1. تأمین «امنیت ملی» یکی از اهداف هر حکومت مردمی است. افزایش توانایی‌های نظامی از نتایج توسعه است. با توجه به شرایط منطقه‌ای و بین‌المللی تأمین ثبات سیاسی کشور و تهدیدهای نظامی احتمالی که از شرایط لازم توسعه هستند، خود نیازمند برخورداری از توان دفاعی و نظامی مناسب است. زندگی در منطقه‌ای پر تلاطم و پرتنش ما را ناگزیر از داشتن آمادگی نظامی می‌کند. نباید فراموش کرد که صنایع نظامی هم نشانه توسعه فناوری در کشور هستند و هم می‌توانند در مواردی خود پیشتاز نوآوری‌‌ها و خلاقیت‌های صنعتی و فناورانه شوند. از افزایش توانمندی‌های نظامی کشور باید دفاع کنیم. دموکراتیک بودن و صلح‌جو بودن یک کشور به معنای نادیده گرفتن ضرورت قدرت نظامی دفاعی نیست.
2. اگر تا زمانی نامعلوم، برخورداری از قدرت نظامی مناسب برای دفاع از کشور وجایگاه و منافع ملی آن لازم است، پس وجود نظامیان نیز ضروری می باشد. میزان محبوبیت نظامیان در یک کشور تابعی است از میزان محبوبیت حکومت آن کشور. هنگامی که مردم یک کشور حکومت خود را دوست داشته و برای آن مشروعیت قائل باشند، نیروهای نظامی را نیز دوست داشته و به آنها احترام می‌گذارند. موفقیت نیروهای نظامی کشور ما (سپاه و ارتش) در دفاع از تمامیت ارضی و حاکمیت ملی در دوران جنگ با صدام، به طور طبیعی موجب افزایش محبوبیت و احترام این نیروها در میان مردم گردید. اگر چه رفتارهای حکومت پس از جنگ و چالش در مورد مشروعیت آن به محبوبیت نیروهای نظامی (به ویژه سپاه) لطمه زد، اما هنوز هم این نیروها از احترام و توجه شایسته درمیان عموم مردم برخوردارند. دفاع از دموکراسی و تنش‌زدایی از روابط خارجی به معنای مخالفت با نظامیان و تلاش برای کاهش منزلت و موقعیت آنها نیست.
3. «نظامیگری» یک الگوی خاص در حکومت کردن است. نظامیگری یعنی اینکه همه منابع یک کشور را برای رسیدن به اهداف نظامی بسیج کرده و سازمان دهیم. نظامیگری یعنی نظارت گسترده نظامیان بر زندگی اجتماعی و درآمدن تمام جامعه به خدمت نظامیان. نظامیگری یعنی غلبه نظامیان بر دستگاه حکومت و تصمیم‌گیری در امور مختلف با منطق و ملاحظات نظامی. نظامیگری یعنی بزرگداشت علائم و نشانه‌های نظامی در مقایسه با سایر علائم و نمادهای اجتماعی و فرهنگی. نظامیگری یعنی تلاش برای اداره کشور به شکل سلسله مراتب موجود در پادگان‌های نظامی. نظامیگری یعنی مخالفت با تقسیم کار اجتماعی و تفکیک نهادهای مختلف نظامی و غیر نظامی از یکدیگر. نظامیگری یعنی تنظیم سازمان اجتماعی مطابق نیازهای نظامی و تقدم دادن به منافع اقلیت‌های نظامی بر اکثریت جامعه.
روشن است که نظامیگری با احترام و علاقه به نظامیان و تقویت توان نظامی کشور یکی نیست.
4. طرفداران اصلاحات دموکراتیک در ایران با «نظامیگری» مخالفند و آن را مخالف توسعه همه جانبه کشور و اداره امور عمومی بر مبنای مردم‌سالاری می‌دانند. آنها نه با نظامیان مخالفند و نه با تقویت توانایی‌های نظام و دفاعی کشور. اصلاح‌طلبان خواهان آن هستند که تصمیم‌گیری در هر حوزه‌ای با منطق و ملاحظات خاص آن حوزه صورت گیرد. مثلاً تصمیم‌گیری در مورد تجارت و اقتصاد با ملاحظات خاص مربوط به رشد و توسعه و برابری اقتصادی انجام گیرد و نه با منطق و ملاحظات نظامی. به علاوه اصلاح‌طلبان بر بی‌طرفی سیاسی نظامیان تأکید دارند و با حضور نظامیان به صورت یک حزب دارای امکانات نظامی در عرصة سیاست مخالفند. اصلاح‌طلبان بر ضرورت تبعیت نظامیان از حکومت تأکید دارند و با سروری نظامیان در دستگاه حکومتی مخالفند.
متأسفانه دولت نهم و حامیانش گرایش‌های نظامیگرایانه خود را پشت دفاع از نظامیان و قدرت نظامی کشور پنهان می‌کنند. (برگرفته و خلاصه شده از سایت امروز)