Saturday, November 6, 2010

یادداشت های محسن امین زاده

یادداشت های محسن امین زاده


فتنه ای بنام کودتا،

به رهبری خامنه ای

نسل مذهبی

انقلاب 57

به مشت و فلک

بسته شدند





در میان یادداشت هائی که تاکنون بصورت نامه یا مقاله و یا خاطرات درباره دوران بازداشت و زندان کودتای 22 خرداد نوشته شده و منتشر شده، نوشته های محسن امین زاده معاون وزارت خارجه در دولت خاتمی بعنوان یادداشت های دوران زندان شاید از ماندگارترین یادداشت های این دوران باشد. چنان ماندگار که نه تنها بخشی از تاریخ کودتای 22، بلکه بخشی از تاریخ انقلاب 57 و جمهوری اسلامی و سرنوشت یک نسل انقلابی با اندیشه های مذهبی است. فارسی را بسیار دلنشین و صحنه ها را بسیار هنرمندان نوشته است. او اگر وقت خویش را برای چند سال، صرف نوشتن رمانی درباره آنچه در زندان دید، آنچه که آرمان های انقلابی یک نسل مذهبی بود و سرانجام نقش آفرینان دهه اول جمهوری اسلامی و رهبری آیت الله خمینی کند، بزرگترین خدمت را به نسل های آینده و به نویسندگان تاریخ واقعی جمهوری اسلامی کرده است. حال که امثال دولت آبادی و علی اشرف درویشیان دستهایشان بسته است و امثال احمد محمود دیگر نیستند، این مهم بر شانه امثال امین زاده سنگینی می کند. همین یادداشت کوتاه و گاه پراکنده ای که درباره دوران زندان و بازجوئی اش نوشته، حجتی است بر این که او دارای چنین توانی است. این فصل از تاریخ زندان، فصل دیگری را که در دهه 1360 در زندانها، بویژه سه زندان اوین، توحید و رجائی شهر گذشت و قربانیانش از جمع دگراندیشان انقلاب 57 بودند کامل می کند.











این نوشته بــخش‌هایی از خــــاطرات مــن از دوره بازداشتـــــم در ســـــــال 1388 اســـــت :



در میان وسایل ناچیزی که از دوران زندان در اختیار دارم یک پوشه مقوایی وضعیت خاصی دارد. چند جلد کتاب، دو دفتر یادداشت، مهر و تسبیح کربلا، پیش نویس دفاعیات دادگاه، مداد و خودکار و یک شانه از جمله وسایلی است که در ماه‌های آخر زندان در اختیارم بوده است؛ اما پوشه مقوایی بیش از همه این وسایل و بخصوص در سلول‌های انفرادی با من همراه بوده و نقاشی‌های روی آن خاطرات این دوره را زنده می‌کند. این نوشته بخش‌هایی از خاطرات من از زندان است که به کشیدن نقاشی روی این پوشه ارتباط دارد.



برای یک زندانی سیاسی گذراندن هر روز و هر ساعت از هشت ماه بازداشت در اوین، چهارماه در سلول انفرادی و 600 ساعت در اتاق‌های بازجویی، سرشار از خاطره است. خاطراتی تلخ، دردناک، جانکاه و گاهی هم شیرین و آرام‌بخش. حتی بیان بخش‌های مهمتر این خاطرات نیز قصه درازی است که امیدوارم روزی، تا حافظه‌ام یاری می‌کند، امکان نوشتن آن ‌را پیدا کنم. اما این نوشته صرفاً خاطرات مربوط به کشیدن نقاشی از این دوره و بخصوص در اتاق‌های بازجویی و سلول‌های انفرادی است.

در سلول انفرادی خیلی تمایل داشتم که خاطره بنویسم. مشکل مهم در ماه‌های اول، محرومیت از قلم و کاغذ بود. گاهی یک خودکار و برگ‌های بازجویی برای پاسخ به سؤالاتی در سلول، در اختیارم بود اما مأموران به شدت کنترل می‌کردند که هیچ کاغذ و قلمی نزد من باقی نماند. در ماه چهارم چند قطعه کاغذ کوچک قابل نوشتن، بدست آوردم اما بازرسی دائم سلولم که بعضاً با دوربین مخفی هم کنترل می‌شد، این کار را بسیار دشوار می‌کرد. در این شرایط تنها توانستم با استفاده از نشانه‌گذاری و نیز کلمات رمزی برای نوشتن خاطراتم در بیرون از زندان این برگ‌ها را نزد خود نگاه دارم. بعداً مجبور شدم برخی از این یادداشت‌ها را هم به دلیل کنترل‌های شدید از بین ببرم. در ماه‌های بعد، به تدریج کتاب و قلم و کاغذ به صورت کنترل شده در اختیارمان قرار گرفت؛ اما نگرانی از افتادن مطالب به دست مأموران باعث می‌شد که همچنان، مطالب به صورت اشاره و با رمز و راز نوشته شود. امیدوار نبودم که امکان خارج کردن این یادداشت‌های محدود هم از زندان وجود داشته باشد اما خوشبختانه مانعی ایجاد نشد. این خاطرات را بر اساس همان یادداشت‌ها، در دوران مرخصی در فروردین ماه 89 نوشتم.



چهارشنبه 24 تیرماه 1388



به خاطر ندارم که اولین خط را چه روزی روی پوشه زیردستم در اتاق بازجویی کشیده‌ام. اما حالا خطوطی پراکنده روی پوشه زیردستی‌ام دیده می‌شود. هم روی پوشه و هم در صفحات داخلی پوشه که شطرنجی است. چند روزی است که بازجوها پوشه‌ای به من می‌دهند تا زیر برگ‌های بازجویی بگذارم و راحت‌تر روی برگ‌ها بنویسم. پیش از این، یک دسته برگ سفید بازجویی زیردستی من بود. پوشه‌های بازجویان از جمله پوشه زیر دستی من، پوشه‌های بی‌کیفیتی غالباً به رنگ آبی است. روی پوشه‌ها براق است با طرحی ابرمانند. داخل پوشه به رنگ طوسی است با خطوطی شطرنجی که همه صفحه را پر کرده است.



امروز سی‌امین روزی است که در سلول انفرادی به سر می‌برم. ساعت یک صبح روز 26 خرداد ماه 88 به شیوه‌ای بسیار غیرعادی دستگیر شدم. به سرعت به زندان اوین منتقل شدم و تحت بازجویی قرار گرفتم. حالا سی روز از بازجویی بی‌امان من می‌گذرد. جز دو روز، تمام روزها و شبها و گاهی نیمه‌شبها بازجویی شده‌ام. 7 تا 14 و حتی گاهی 15 ساعت.



غالباً بازجویی‌ها روی صندلی‌های چوبی امتحانی انجام می‌شود. گاهی هم روی نیمکت‌های مدرسه. در هرحال رو به دیوار می‌نشینم . درعین حال اجازه ندارم چشم‌بندم را بردارم. تنها می‌توانم در حد دیدن صفحات کاغذ آن‌را بالا بکشم. بازجوها پشت سر من می‌نشینند. روی همه میزهای متصل به دسته صندلی‌های امتحانی و روی نیمکت‌های چوبی، افراد مختلف که طبعاً باید متهمان قبلی باشند با دست‌خط‌های غالباً نازیبا خطوطی به یادگار نوشته‌اند. نام‌هایشان هیچکدام برایم آشنا نبود، دعایی و مناجاتی و شکوائیه‌ای با خدا، توسلی به معصومین، تاریخ بازجویی و بازداشت، طول مدت زندان و... و البته اشعار و جملاتی غالباً تلخ و دردمندانه؛ "ای وای براسیری کز یادرفته باشد"،"هرگز به بازجو اعتماد نکن"، "هرچه می دانی بگو و خلاص شو"، "این نیز بگذرد"، "کجایی مادر؟"، "مادر تحمل کن پسرت به زودی می‌آید" و جملاتی از این قبیل. نمی‌دانم چرا هرگز رغبت نکردم که کار آنان را تکرار کنم. مطمئن هستم که در 20 روز اول هیچ خطی روی هیچ کاغذ و مقوا و میز و نیمکتی نکشیده‌ام. فکر می‌کنم این عادت همیشگی و غالباً ناخودآگاه من، به خاطر چشمان غیرقابل اعتماد بازجویان در پشت سرم، بکلی ترک شده بود و تصور اینکه ممکن است تماشای خطوط درهم و برهم من بازجویان را سرگرم کند، این عادت ناخودآگاه را در من سرکوب کرده بود.

تا آنجا که به خاطر دارم کشیدن خطوط درهم عادت همیشگی من بوده است. تقریباً هیچ پیش‌نویسی نداشته‌ام که در حاشیه آن خطوط درهم و برهمی دیده نشود. گاهی برگی یا گلی، گاه ماه یا ستاره‌ای، اشکال هندسی، خطوط اسلیمی و غالباً خطوط و تصاویری نامفهوم و گاهی نیز خط نقاشی، نامی آشنا یا ناآشنا، کلمه‌ای مربوط و نامربوط. نمی‌دانم این عادت از چند سالگی با من بوده اما مطمئن هستم که عادت سال‌های دبیرستان من بوده است؛ سال‌هایی که به مهارت خود در نوشتن کلمات به صورت‌های مختلف خط نقاشی و حجمی می‌بالیدم، و در نوشتن تیترها و کشیدن طرح‌هایی برای تزیین روزنامه‌های دیواری دبیرستان مهارت داشتم. مهارت‌هایی که بدون تعلیم گرفتن از کسی پیدا کرده بودم و فکر می‌کردم روزی این مهارت را با آموختن، عمق خواهم بخشید و هنرمند خواهم شد. کاری که مثل بسیاری کارهای ناتمام دیگرهرگز عملی نشد. مثل مهارت‌های عکاسی و انگیزه‌های فیلم‌سازی در حوزه هنر و بسیاری کارهای ناتمام دیگر در حوزه‌های دیگر. در واقع، مهارت من در کشیدن خطوط و نگارش خط نقاشی، بیشتر مزاحم بود و باعث می‌شد تقریباً هیچ پیش‌نویسی از این خطوط مصون نماند و لذا گاهی مجبور می‌شدم دست‌نوشته‌هایم را صرفاً بخاطر همین خطوط و نقاشی‌های اضافی، پاکنویس یا تایپ کنم. گاهی خطوط کشیده شده، به اشکالی دوست‌داشتنی هم تبدیل می‌شدند، اما نه هرگز کسی به آن توجه کرده بود و نه من رغبتی برای حفظ این طرح‌های گرافیکی پیدا کرده بودم.

شنبه 3 مرداد 1388



امروز چهلمین روزی است که در بازداشت به سر می‌برم. 23 روز پیش، از بند اولی که ورودی آن 60 یا 70 قدم پایین‌تر از بند فعلی بود به این بند منتقل شدم. در این بند رفتار زندانبانان بهتر است و بازجویان هم تلاش می‌کنند نشان دهند که روششان با روش بسیار خشن گروه اول متفاوت است. (حالا می‌دانم که هر دو بند در زندان اوین دیوار به دیوار هم تحت اختیار کامل سپاه پاسداران است و با هم بند 2- الف نامیده می‌شوند. 17 روز اول در بخش سلول‌های انفرادی اطلاعات سپاه در بند 2- الف بازداشت بودم. بعد از آن به بخش سلول‌های انفرادی حفاظت اطلاعات سپاه منتقل شدم. از روزهای اول بازداشت فهمیدم که در اختیار مأموران سپاه پاسداران هستم اما بقیه اطلاعاتم بعداً تکمیل شد. با توجه به قرینه‌هایی در رفتار و اظهارات بازجویان و زندانبانان دریافتم که دو بخش این بند هیچ هماهنگی با هم ندارند و متعلق به دو بخش متفاوت سپاه پاسداران هستند. اما مدتی طول کشید تا هویت این دو بخش را کامل بشناسم. چند ماه بعد خانواده‌ام در ملاقات با من گفتند که از خانواده‌های زندانیان شنیده‌اند که نام بندی که در آن به سرمی‌برم 2- الف است.)حالا خطوط روی پوشه زیردستی بیشتر شده است. نمی‌دانم بازجویان متوجه شده‌اند یا نه ولی هیچ واکنشی از آنان ندیده‌ام. درعین حال سعی می‌کنم این مسئله بی‌اهمیت منجر به گفتگویی با بازجویان نشود.

چهارشنبه 7 مرداد 1388



امروز سیاه‌ترین روز دوره بازداشت من بود. رفتار بازجویان کاملاً تغییر کرده است. آنان از ابراز جملات نسبتاً محترمانه‌تر چند هفته اخیر دست برداشته‌اند و برعکس به زشت‌ترین روش‌ها بر مبنای ادعاهایی سرتا پا دروغ و بسیار توهین‌آمیز دست یازیده‌اند. روش‌هایی که شنیده بودم اما هرگز آن را همچون امروز باور نکرده بودم. بازجوی جدیدی که بعداً فهمیدم سرتیم بازجویان است برای اولین بارخودش دست به کار شد و بدترین لحظات بازجویی را برای من خلق کرد. او اندامی درشت و شکمی بسیار بزرگ داشت و با لحن بسیار بدی سخن می‌گفت. هرچند ادای الفاظ رکیک با برخوردهای فیزیکی هم همراه بود اما حتماً تحمل کتک‌ها از تحمل اظهارات و رفتار زشت او آسان‌تر بود.

بی‌تردید سلول انفرادی نوعی شکنجه است و سلول انفرادی بدون توالت برای من که سنگ کلیه دارم شکنجه‌ای مضاعف بود اما تلخ‌ترین و بدترین لحظات دوران زندان من مربوط به سلول انفرادی نیست. مربوط به ساعات بازجویی است. بازجویی‌های توهین‌آمیز، تکراری، بی‌محتوا و آزاردهنده. بازجویی‌هایی که حکایت از فقدان اطلاعات بازجویان نسبت به من و فقدان تجربه و تخصص آنان نسبت به کارشان داشت. بازجویی‌هایی در فضایی آکنده از توهم، نفرت، بداندیشی، دروغ و نیرنگ و باورهایی شبه‌کمونیستی که هدف هر وسیله‌ای را توجیه می‌کند. بازجویی‌هایی همراه با زشت‌ترین و رکیک‌ترین کلمات و تهمت‌ها و توهین‌ها. توهین نسبت به افرادی که مورد احترام من بودند و یا دوستشان داشتم. و البته تحمل توهین به آدم‌های محترم دیگر برای من غیرقابل تحمل‌تر از توهین به خودم بود. نمی‌دانم شاید دلبستگی به اعتلای این نظام و انقلاب اسلامی هم تجربه این لحظات را برایم زجرآورتر می‌کرد. من هیچ پاسخی برای علت چنین رفتاری با خودم نداشتم. مطمئن هستم که در این لحظات رنج‌آور روی پوشه زیردستی خط کشیده‌ام ولی نمی‌دانم چه کشیده‌ام.



پنج‌شنبه 8 مرداد 1388



امروز هم برخوردهای زشت سربازجوی درشت‌اندام ادامه یافت. دیروز و امروز بیشتر از روزهای قبل روی پوشه زیردستی خط کشیده‌ام. نمی‌دانم. ظاهراً در تلخ‌ترین و آزاردهنده‌ترین لحظات اتاق بازجویی کشیدن بی‌اراده خودکار سیاه روی این تکه مقوا، این لحظات طاقت‌فرسا را برایم تحمل‌پذیرتر می‌کرد. بالاخره سربازجو تحمل خود را از دست داد و فریاد زد که خط خطی نکن. تو دائم داری پوشه‌ها را خط خطی می‌کنی و بیت‌المال را حرام می‌کنی. گفتم: "این کار ارادی نیست. یک عادت دیرینه است و به من تمرکز می‌دهد. بگذارید که این پوشه زیردست من باقی بماند و آن را عوض نکنید. نهایتاً پول یک پوشه و یک خودکار مشکی را پرداخت خواهم کرد." دوباره فریاد زد که لازم نکرده. به هرحال از خط کشیدن روی پوشه دست کشیدم.

طی یادداشتی روی برگی که به درخواست من زندانبان‌ها در اختیارم قرار دادند، از رفتار ناشایست و پرونده‌سازی جعلی بازجویان به بازپرس شکایت کردم و در دیدار هیئتی که برای اولین بار در این روز از سوی قوه قضائیه برای بازدید از زندان آمده بودند شکایتم را تکرار کردم. ساعات بعد از بازجویی در سلول انفرادی نیز بسیار تلخ‌تر از روزهای قبل گذشت. من مات و مبهوت بودم و ساعت‌ها به نقطه‌ای خیره مانده در خودم فرو رفته بودم. من امروز با پدیده‌هایی در زندان مواجه شدم که تحمل آن برای کسی که همیشه به اعتلای نظام جمهوری اسلامی ایران اندیشیده و برای آن تلاش کرده، بسیار دشوار است.



شنبه 10 مرداد 1388



امروز ما را برای شرکت در دادگاه رسیدگی به جرایم متهمین حوادث بعد از انتخابات به کاخ دادگستری بردند. صبح یک دست لباس نو زندانیان را دادند که بپوشم و بعد در یک مینی‌بوس به همراه آقای صفایی‌فراهانی و عده‌ای جوان دستگیر شده در خیابان، ما را به دادگاه بردند. خوشحال شدم که بعد از مدتها آقای صفایی عزیز را می‌دیدم. خیلی ناراحت و عصبی بود. در هنگام برگشت از دادگاه عصبی‌تر هم شده بود. او شخصیتی احترام برانگیز است. تأثیری که ظاهراً روی نگهبانان خودش هم گذاشته است.



در سالن دادگاه، پیش از آنکه دوربین‌های تلویزیون را روشن کنند، در فضایی وهم‌انگیز و آکنده از رعب و وحشت، ما را مثل وسایل نمایشی چیدند. عده‌ای اوباش را با دستبند آورده بودند. عده‌ای جوان را از تظاهرات خیابانی جمع کرده بودند و اکثر مسئولین سابق که سپاه آنها را دستگیر کرده بود، نیز حضور داشتند. سعی داشتند این سه دسته را به صورت درهم بنشانند تا هم به تصور خودشان ما را تحقیر کرده باشند و هم نگذارند کسی عکس یادگاری بگیرد. من را میان اوباش نشاندند. به مسئول خشنی که کارش چیدن متهمین بود گفتم: "تو را به جدت دیگه ما را وسط اوباش ننشان. با همان جوان‌ها مخلوط کن." رفت و مشورت کرد و پذیرفت که اوباش را در کنار هم پشت سر ما و جوان‌ها بنشانند. خیلی‌ها بودند. تنها از دستگیر شده‌هایی که از دستگیری آنها خبر داشتم مصطفی تاج‌زاده در جمع ما نبود که خیلی همه ما را نگران کرد. همه خیلی لاغر و شکسته شده بودند. اجازه سلام و احوالپرسی با سایر زندانیان را به ما ندادند. محتوای دادگاه خیلی بد بود و بدتر از همه کیفرخواستی بود که در تلاش برای اثبات ادعاهای عجیب و غریب و بی‌اساس علیه متهمین، بار تبلیغاتی زیادی به نفع همه دشمنان نظام داشت.



بعد از دادگاه من را مستقیم به اتاق بازجویی بردند که درباره برداشتم از دادگاه صحبت کنم و بنویسم. می‌خواستم بگویم که دادگاه در حد فاجعه‌آمیزی حتی برای برگزارکنندگان آن بد بود؛ اما گفتن این حرف دشوار بود. گفتم آیا فکر نمی‌کنید کیفرخواست نماینده دادستان خیلی به نفع آمریکایی‌ها بود. من هم مانند امام خمینی (ره) معتقدم که آمریکا همچنان هیچ غلطی در ایران نمی‌تواند بکند ولی نماینده دادستان در کیفرخواست خود خلاف این را بیان ‌کرد و برای متهم کردن ما اختلافات و حتی اختلاف سلیقه‌های درون نظام را هم به آمریکا نسبت داد...(خاطرات دادگاه و بازجویی بعد از آن حدیث مفصلی است جدای از خاطرات نقاشی که بماند برای بعد)... بهرحال بازجو جوابی برای توضیحات مفصل و پرسش‌های من نداشت و مطالبی گفت که به شکلی تأیید ضمنی برخی حرفهای من هم بود. درحین اظهارات او من روی پوشه نقاشی می‌کردم و چقدر دلم می‌خواست که بعد از آن دادگاه عجیب و غریب، بجای هرکاری در اتاق بازجویی نقاشی کنم.



یکشنبه 11 مرداد 1388



ظاهراً به دنبال شکایت من روال بازجویی‌ها به حالت آرامتری برگشته است. از سربازجوی درشت‌اندام خبری نیست و بازجوی قبلی به سرکار خود بازگشته است. او که برخلاف رئیسش بر اساس مشاهدات من از زیر چشم‌بند، جثه کوچکی دارد، مدعی است که زیاد می‌داند و در دانشگاه تهران در رشته حقوق تحصیل می‌کند و فرد باسواد و باتجربه‌ای است. هرچند مطالب مطرح شده از سوی او در طی بازجویی‌ها، این ادعاها را نفی می‌کند، اما بهرحال او برخی از اساتید حقوق دانشگاه تهران را می‌شناسد.

به او گفتم که من به صورت غیرارادی روی پوشه خط می‌کشم. به بازجوی دیروزی گفتم این پوشه را عوض نکنید تا پوشه کمتری خراب شود و من نهایتاً پول یک پوشه و خودکار را می‌پردازم. برخلاف انتظار، بازجو فوراً گفت که مانعی ندارد این پوشه را می‌گذاریم روی میز بازجویی بماند. من در کتاب روانشناسی خوانده‌ام که اینگونه رفتار غالباً غیرارادی است و به تمرکز و بهتر فکر کردن افراد کمک می‌کند.



درخواست ماندن پوشه روی میز بازجویی، بعد از درخواست عینک مطالعه که ده روز پس از دستگیری بالاخره در اختیارم گذاشتند، جدی‌ترین درخواست من از زمان دستگیری‌ام بود. من بنا داشتم که از بازجویان چیزی نخواهم و حتی دو بار تماس تلفنی با خانواده‌ام طی این مدت هم با پیشنهاد آنها انجام شده است.



یکشنبه 11 مرداد 1388



امروز در حین بازجویی با خیال راحت‌تر روی پوشه خطوطی کشیدم و با چشم خریدار به پوشه نگاه کردم. روی پوشه سایه‌ای سیاه از چهره یک مرد نقش بسته بود و در سمت چپ داخل پوشه خطوطی غیرمرتبط بخشی از خانه‌های شطرنجی را پر کرده بود. همه تصاویر خیلی سیاه است اما نه به سیاهی ساعات بازجویی. راستش را بخواهید از اینکه موافقت کرده‌اند که پوشه زیر دستم بماند خوشحالم. حالا در اتاق بازجویی یک چیز آشنا وجود دارد که من هر روز از دیدنش خشنود می‌شوم.



سه‌شنبه 13 مرداد 1388



امروز پنجاهمین روز دستگیری و بازجویی بی‌امان من است. روی پوشه زیردستی اتاق بازجویی، یک برگ و چند چهره درهم مرد و زن شکل گرفته است و تعدادی از خانه‌های شطرنجی قسمت سمت چپ داخل پوشه نیز از خطوط و نقاشی‌های من پر شده است. با خودم قرار گذاشته‌ام که در کشیدن خطوط روی پوشه صرفه‌جویی کنم و بخصوص از کشیدن خطوط درهم و برهم خودداری نمایم. به خودم سهمیه داده‌ام که هر روز چند خانه از صفحه شطرنجی را بیشتر پر نکنم.



سه‌شنبه 20 مرداد ماه 1388



خانه‌های شطرنجی یکی پس از دیگری نقاشی شده است. به نظر جالب می‌رسد. خطوط کشیده شده بیش از حد مرتب است. طبعاً شطرنجی بودن پوشه کمک بزرگی است اما در حالت عادی خطوطی که غالبا روی کاغذهای زیردستم می‌کشم هیچ نظم و انضباطی ندارد و خط‌دار بودن برگه‌ها هم مانع بی‌نظمی و درهم و برهم بودن خطوط نمی‌شود. ظاهراً این نظم از مزایای نقاشی کردن در زندان و اتاق بازجویی است.

البته منحصر بودن این پوشه برای نقاشی هم عامل مهمی در منظم‌تر شدن خط‌کشی‌های غالباً بی‌دقت و ناخودآگاه من است.



پنج‌شنبه 22 مرداد ماه 1388



مدتی است که می‌دانم علاوه بر من دوستان خوبم میردامادی، صفایی‌فراهانی و رمضان‌زاده در سلول‌های انفرادی دیگر همین بند زندانی هستند. گاهی صدای آنها را می‌شنوم. گاهی از زیر چشم‌بند آنها را درحال عبور از راهرو، هنگام رفتن به دستشویی یا هواخوری دیده‌ام. فکر می‌کنم اخیراً از آنها کمتر از من بازجویی می‌شود. چون غالباً هنگام عبور از جلوی سلول‌های دیگر می‌بینم که در سلول‌ها قفل است. وقتی زندانی را برای بازجویی می‌برند در سلول او باز می‌ماند. امروز هنگام رفتن به هواخوری از زیر چشم‌بند، رمضان‌زاده را دیدم که از کنارم رد شد. گفتم: "سلام عبدالله. حالت چطور است؟" پاسخم را داد. نگهبان سهواً یا عمداً تعللی کرد و ما دو جمله رد و بدل کردیم. او گفت: "چرا اینقدر تو را بازجویی می‌کنند؟ حالت خوب است؟" گفتم: "نمی‌دانم. حالم هم تعریفی ندارد. از بازجویی‌ها خیلی عصبی می‌شوم." گفت: "دعای سمات زیاد بخوان. آرامت می‌کند."



جمعه 23 مرداد 1388



امروز شصتمین روز بازداشت و بازجویی بی‌امان من است. چند روزی است که بازجویان ایمیل (پست الکترونیک) من را باز کرده‌اند و از این موفقیتشان خیلی خوشحالند. آنها تمام بایگانی چهارساله من را در اختیار دارند. فکر می‌کنم بیش از 4 هزار پیام الکترونیک در اختیارشان قرار دارد که 1000 تا 1500 پیام در دو هفته آخر انتخابات برایم ارسال شده و من فرصت نکرده‌ام آنها را ببینم. آنها از روزهای اول دستگیری خواهان رمز ورود به ایمیل‌های من بودند و من حاضر به همکاری نشده بودم. به آنها گفته بودم که شما بی‌جهت برای ارسال‌کنندگان ایمیل‌ها نیز پرونده‌سازی خواهید کرد و لذا من در این زمینه با شما همکاری نمی‌کنم. با توجه به ذهن متوهم بازجویان و مدیرانشان، گاهی ترجیح می‌دادم که ایمیل را خودشان باز کنند و محتوای آن را بررسی کنند و خیالشان راحت شود. ولی من رمز ایمیل‌ها را هیچگاه به بازجویان ندادم.



دیروز در حین بازجویی روی پوشه یک رشته منحنی‌های موازی رسم کرده‌ام. امروز به نتیجه کار دیروز توجه بیشتری کردم. در حد نقاشی وسط بازجویی واقعاً خوب درآمده است. تازه این خودکار هم خوب همکاری نمی‌کند و ناگهان وسط کشیدن یک خط، جوهرش قطع می‌شود یا جوهر اضافه از آن خارج می‌شود. اما در مجموع خوب شده است. هیچوقت در حالت عادی منحنی‌های موازی به این خوبی نکشیده‌ام. نمی‌دانم چگونه در اتاق بازجویی کشیده‌ام.



یکشنبه 25 مرداد ماه 1388



امروز یکی از زندانبان‌ها از من پرسید که فکر می‌کنی وضعیت تو چه می‌شود؟ آیا تو را قبل از ماه مبارک رمضان آزاد خواهند کرد؟ گفتم: از رفتار بازجویان برمی‌آید که قرار است هفته آینده آزاد شویم ولی هیچ چیز دست بازجوها نیست و معلوم نیست که تصور آنان درست باشد. و ادامه دادم که: البته آقا سید ("سید" اسم مستعاری بود که همه نگهبانان زندان، که اکثراً هم سید نبودند، برای خطاب کردن یکدیگر بکار می‌بردند.) اگر راستش را بخواهید بدم هم نمی‌آید که ماه رمضان در زندان بمانم. ما که ماه‌های رجب و شعبان را در سلول انفرادی گذرانده‌ایم و بیشترین فرصت عبادت و ارتباط با خدا را در این ماه‌ها پیدا کرده‌ایم، حیف است که ماه رمضان در سلول انفرادی را از دست بدهیم. بخصوص اگر بازجوها کوتاه بیایند و اذیت نکنند، ماه مبارک خوبی خواهیم داشت.



دوشنبه 26 مرداد ماه 1388



امروز وسط بازجویی ناگهان متوجه شدم که در یکی از خانه‌های شطرنجی روی پوشه زیردستی، یک کلبه کشیده‌ام. طرحی ساده از کلبه‌ای سیاه در میان سیاهی‌ها و ظاهراً بالای یک بلندی. این مسئله چند لحظه کاملاً حواس من را پرت کرد. حالا بعد از کشیدن پشیمان شده بودم و حتی یک لحظه تصمیم گرفتم که آن‌را سیاه کنم ولی رهایش کردم. این تصویر مفهومی ملموس‌تر از همه طرح‌های دیگر دارد و به همین دلیل مثل یک چیز غریبه و ناچسب شده در میان طرح‌های دیگر. احتمالاً اگر روانشناسی این را ببیند خواهد گفت که دلت برای خانه‌ات تنگ شده است. البته اگر چنین نظری بدهد معقول هم به نظر می‌رسد. من حتماً دلم برای خانه و اهل خانه تنگ شده است و کشیدن ناخودآگاه تصویری در میانه بازجویی می‌تواند در این حد خبر از سر درون بدهد.





سه‌شنبه 27 مرداد ماه 1388



امروز بازجو در پایان بازجویی گفت: "خبر بدی برایت دارم. مسئله آزادی شما قبل از ماه رمضان منتفی شده است. فعلاً قرار است در زندان بمانید تا به دادگاه بروید، محاکمه شوید، و بعد در زندان بمانید تا نتیجه محاکمه مشخص شود. بعد از آن هم در زندان بمانید و محکومیت خودتان را بگذرانید. ممکن است در آن مرحله به شما مرخصی بدهند. البته ممکن است تحولاتی باعث تغییر این سیاست شود اما فعلاً قرار همین است." هرچند توضیحاتش چندان دور از روند جاری کار ما نبود اما چون غالباً بازجوها به من دروغ می‌گفتند، فقط آن بخش از حرفش را باور کردم که مربوط به ادامه بازداشت ما در شرایط فعلی بود. بعداً معلوم شد که او این بار واقعاً راستش را گفته بود. به او گفتم که اگر زود محاکمه کنند مشکلی نیست چون ما که مرتکب هیچ جرمی نشده‌ایم, طبعاً تبرئه و آزاد خواهیم شد. فکر می‌کنم چون می‌دانست قرار است بر سر ما چه بیاید، به گفته من خندید ولی من چهره او را نمی‌توانستم ببینم.



امروز روی پوشه تعدادی برگ به صورت متقاطع کشیده‌ام. چیزی شبیه کلاژ شده است. نمی‌دانم وسط کشمکش با بازجو این برگ‌ها چگونه رسم شده است اما آخرِ بازجویی که دقت کردم به نظرم رسید که زیبا شده است. فکر می‌کنم از پیچیدگی نقاشی و استحکام خطوط خوشم آمده است.



چهارشنبه 28 مرداد 1388



خانه‌های شطرنجی صفحه داخلی سمت چپ پوشه زیردستی تقریباً پر شده است. برخی خانه‌های پراکنده هم در صفحه سمت راست پوشه پر شده است.



گرفتاری جدید من و بازجویان، در مورد مطالب انگلیسی موجود در ایمیل من است. ترجمه‌های غلط بازجویان از جملات نسبتاً ساده انگلیسی، گاهی خیلی مضحک می‌شود. ظاهراً گروهی متن‌ها را ترجمه می‌کنند و گروهی دیگر بر اساس مطالب ترجمه شده سؤال‌هایی تنظیم کرده، در اختیار بازجویان قرار می‌دهند. این روزها چند بار اشتباه بازجویان در ترجمه مطالب را اصلاح کرده‌ام. جالب اینجاست که حتی اشتباهات آنان در ترجمه مطالب هم همسو با توهماتشان است. گاه از یک متن ساده انگلیسی هم مطلبی را استنباط می‌کنند که ترجیح می‌دهند بر اساس همان توهمات، معنی جمله انگلیسی مورد نظر آنها باشد. متأسفانه وقتی هم می‌فهمند که اشتباهات فاحشی در ترجمه داشته‌اند، بجای تجدید نظر در طرز فکرشان، بیشتر عصبانی می‌شوند. بعد از چند روز به بازجویان پیشنهاد کردم که متون انگلیسی را بدهند تا خودم برایشان ترجمه کنم.



پنج‌شنبه 29 مرداد 1388



بازجویان پیشنهاد من برای ترجمه متون توسط خودم را پذیرفته‌اند. در پایان ساعات بازجویی چند مطلب انگلیسی را که از ایمیل من پرینت گرفته بودند، لای پوشه نقاشی شده دادند تا در سلول ترجمه کنم. فردا جمعه است و مطالب را باید تا شنبه تحویل بدهم. حالا برای اولین بار من یک پوشه برای نقاشی کردن و یک خودکار مشکی برای مدت دو شب و یک روز در داخل سلول انفرادی در اختیار دارم. می‌توانم با فراغت بیشتری نقاشی‌های دقیق‌تری بکشم. کشیدن خطوط منحنی موازی و متداخل را خیلی دوست دارم. بعضی از طرح‌ها را که در اتاق بازجویی کشیده‌ام، با کشیدن خطوط موازی با آنها گسترش می‌دهم.



جمعه 30 مرداد 1388



امروز یکی از زندانبان‌ها وقتی برای بردن من به هواخوری آمد از من خواست که نقاشی‌های روی پوشه را نشانش بدهم. تعجب کردم. او گفت که دوستانش دیده‌اند که من در هنگام بازجویی نقاشی می‌کشم. این اولین بار بود که کسی نسبت به نقاشی‌های درهم و برهم من واکنش مثبت نشان می‌داد. او گفت که نقاشی‌های من قشنگ است و حتماً من نقاش بوده‌ام.



شنبه 31 مرداد 1388



امروز به من اطلاع دادند که قرار است جای ما را عوض کنند و ما را به بند قبلی ببرند. منظورشان بند اطلاعات سپاه بود. نهایتاً معلوم شد قرار است دوستانم میردامادی، صفایی‌فراهانی و رمضان‌زاده را به بند اطلاعات سپاه ببرند اما من به تنهایی در بند حفاظت اطلاعات سپاه باقی می‌مانم. استدلالشان این بود که بخش عمده بازجویی آنها تمام شده ولی بازجویی من تمام نشده است. البته من هم ترجیح می‌دادم که اگر قرار است سلول انفرادی و بازجویی من ادامه پیدا کند، در همین بند بمانم. علتش آن بود که سایر مقررات بند حفاظت اطلاعات سپاه و رفتار زندانبانان قدری قابل تحمل‌تر از مقررات بند اطلاعات سپاه بود. احتمالاً به این خاطر که متهمان بازداشتی این بند به طور معمول از خود بچه‌های سپاه بودند.



یکشنبه 1 شهریور1388



برخی مقالات انگلیسی که از پست الکترونیک من کپی گرفته‌اند خواندنی است. من هرگز فرصت خواندن این مقالات را در بیرون پیدا نکرده بودم. چون تصمیم گرفته‌اند ما را ماه رمضان در زندان نگه دارند، به خانواده‌ها اجازه داده شده به مناسبت این ماه برای زندانی‌ها خوراکی بیاورند. به بازجویان پیشنهاد کردم که از خانواده‌ام بخواهند همراه با خوراکی‌ها، یک فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد برایم بیاورند تا ترجمه‌ها را دقیق‌تر انجام دهم. بازجویان گفتند که چنین چیزی ممکن نیست. دادن کتاب به تو ممنوع است. هرچند داشتن یک فرهنگ لغت پیشرفته اکسفورد فرصت خوبی برای ارتقاء زبان انگلیسی بود ولی به ‌هرحال خواندن مقالات انگلیسی در سلول انفرادی خودش فرصتی غنیمت است. بعلاوه مطالب را داخل پوشه نقاشی شده به من می‌دهند. فرصت نقاشی کردن در سلول هم بیشتر پیدا می‌شود.



سه‌شنبه 3 شهریور 1388



امروز از اول صبح بد شروع شد. اول صبح باز یک دست لباس نو زندان به ما دادند که برای رفتن به دادگاه دوم (به تعبیر آنها چهارمین دادگاه رسیدگی به اتهامات متهمین حوادث بعد از انتخابات) بپوشیم. لباس‌ها از پارچه باکیفیت‌تر و ضخیم‌تری بود. فکر می‌کنم مخصوص همین دادگاه‌ها تهیه شده بود. قبل از اینکه سوار اتومبیلم کنند، مرتضوی دادستان تهران به سراغم آمد. سلام کرد و خود را معرفی نمود. من چشم‌بند را برداشتم و جوابش را دادم. تعارفی کرد و گفت که اگر می‌خواهی راه نجاتی باشد و تخفیفی قائل بشویم باید امروز مصاحبه کنی. بعد از دادگاه به سراغ تو خواهند آمد. اگر مصاحبه کنی امیدی هست وگرنه حالا حالاها در اینجا خواهی ماند. هرچه فکر کردم چه جوابی بدهم در آن لحظه چیزی به نظرم نرسید. سکوت کردم ولی بهرحال بنا نداشتم مصاحبه کنم و این تصمیم قطعی من بود که بارها برسر آن با بازجوهایم کلنجار رفته بودم. معمولا زندانی سلول انفرادی از دیدن و صحبت کردن با دیگران استقبال می‌کند. اما فکر می‌کنم این موضوع در مورد مرتضوی، مصداق ندارد.

در دادگاه، تاج‌زاده، عرب‌سرخی، هدایت آقایی، لیلاز، زیدآبادی، محمدرضا جلایی‌پور، شهاب طباطبایی، سعید شریعتی، فریدی و خیلی‌های دیگر هم به متهمین اضافه شده بودند. دیدن برخی که از دستگیری آنها اطلاع داشتم خوشحال‌کننده بود و دیدن برخی هم غیرمنتظره بود. بطور خاص از دیدن سعید حجاریان که بعداً به سالن دادگاه آورده شد، بسیار اندوهگین شدم. سعید شخصیت کم‌نظیری است که در زندگی عادی نیز دشواری‌های بسیاری با معلولیت‌های ناشی از جنایت تروریست‌ها دارد.

وقتی من را در محل تعیین شده نشاندند، احمد زیدآبادی صندلی جلو و عیسی فریدی با فاصله سمت راست نشسته بودند. پیش از آنکه ماموری کنارمان بنشیند احوالپرسی کردیم. زیدآبادی پرسید که آیا کتک هم خورده‌ام. درباره کتک‌های حین بازجویی توضیح کوتاهی دادم. ایشان گفت که علاوه براین نوع کتک‌ها دوبار هم شلاق خورده است. از دستگیری فریدی صاحب یکی از ساختمان‌های ستاد مهندس موسوی خیلی تعجب کرده بودم. پرسیدم شما را چرا دستگیر کرده‌اند؟ خندید و گفت که خودش هم نمی‌داند. زیدآبادی که برای اولین بار به دادگاه آمده بود پرسید که قرار است چه اتفاقی بیفتد. گفتم: مثل دادگاه قبل بیشتر جنبه نمایشی دارد. همه چیز از پیش هماهنگ شده و برخی افراد صحبت خواهند کرد. پرسید فکر می‌کنی چه کسانی صحبت می‌کنند؟ گفتم نمی‌دانم ولی حتماً کسانی صحبت خواهند کرد که در صحبتشان خودشان را محکوم کرده، تقاضای عفو بکنند .در این دادگاه برای اولین بار ادعای ملاقات آقای خاتمی با سوروس را شنیدم که خیلی عجیب بود. ادعاهایی در مورد اختلاس مهدی هاشمی هم بسیار عجیب بود. اما از آنها هم عجیب‌تر اظهارات نماینده دادستان در مورد خودم بود. ادعاهایی در دادگاه مطرح شد که نه تنها صحت نداشت بلکه برای اولین بار آنها را می‌شنیدم. به جز جملات تحریف شده‌ای از من در رابطه با جزوه تأملات راهبردی حزب مشارکت، هرچه در دادگاه در رابطه با من گفته شد کاملاً بی‌اساس بود. به معاون دادستان گفتم که اسم من در دادگاه برده شده و من هم مثل کسانی که در دادگاه اول ظاهراً به این دلیل صحبت کردند، می‌خواهم صحبت کنم. معاون دادستان گفت آخر وقت دادگاه، قاضی به شما که اسمتان برده شده وقت خواهد داد. تا ساعت چهار دادگاه ادامه یافت و ناگهان تمام شد و کسی هم به من وقت نداد. متحیر از دادگاه خارج شدم. در حال عبور فرصت کوتاهی پیدا شد که حال مصطفی که گردنش را بسته بود بپرسم. هرچند ظاهراً جز این را نشان می‌داد ولی گفت خوبم و در ادامه از حال من جویا شد و گفت که شنیده است من را به بیمارستان برده‌اند. در راهرو دادگاه به سراغم آمدند و گفتند که قرار است مصاحبه کنی. گفتم چنین قراری با کسی نگذاشته‌ام. گفتند لیست را آقای مرتضوی داده‌اند و اسم شما هم هست. گفتم من مصاحبه نمی‌کنم. وقتی مطمئن شدند حاضر به مصاحبه نیستم فوراً از دادگاه خارجم کردند که با بقیه زندانی‌ها صحبتی نکنم. در بیرون دادگاه خانواده زندانیان جمع شده بودند و با دیدن ما ابراز محبت و ابراز احساسات می‌کردند. به رغم کنترل‌های شدید فهمیدم که آقایان تاج‌زاده، میردامادی و نبوی هم حاضر به مصاحبه نشده‌اند.



بعد از دادگاه حس غریبی به من می‌گفت که هرگز به ما اجازه دفاع در چنین دادگاهی علنی و در مقابل دوربین‌های تلویزیون و خبرنگاران (هرچند کاملاً تحت کنترل) داده نخواهد شد. چون روشن بود شرط حرف زدن در این دادگاه‌ها این است که متهمین حرف‌های مورد نظر بازجویان را بیان کنند و اظهارات آنان قبل از دادگاه به تأیید بازجویان برسد.



سه‌شنبه 4 شهریور ماه 88



امروز بازجو درباره مطالب دادگاه از من پرسید. به او گفتم: "چرا مطالبی که حتی درباره‌اش بازجویی هم نشده‌ام در کیفرخواست دادستان مطرح شده است؟ این مطالب همه‌اش دروغ است. اینها از کجا آمده است؟" گفت نمی‌داند شاید در اعترافات متهمین دیگر مطرح شده باشد. به او گفتم مگر نمی‌گویید کیان تاجبخش جاسوس است گفت چرا. گفتم شما که مطالب همه سخنران‌های دیروز را قبل از دادگاه کنترل کرده بودید، چرا به او اجازه دادید که بیاید و بگوید تفکر امام خمینی هیچ نسبتی با دموکراسی ندارد. این یک دروغ و ظلم به امام و نظام جمهوری اسلامی ایران است. امام یک دموکراسی سازگار با دین اسلام برای کشور می‌خواست و تفکر امام بهره‌برداری درست از تجربه بشری در زمینه دموکراسی و سازگار کردن آن با احکام اسلام در این چارچوب بود. چرا باید خلاف این مسئله تبلیغ بشود؟ بازجو جواب درستی برای سؤال‌های من نداشت و من بجای همه چیز روی این پوشه بیچاره خط می‌کشیدم. بعدها شنیدم که برخی مأموران درگیر پرونده ما، از این اظهارات تاجبخش خشنود بوده‌اند. علتش برایم قابل فهم نیست و واقعاً باعث تأسف است.



شنبه 7 شهریور 1388



از عصر پنجشنبه تا امروز صبح پوشه نقاشی شده به همراه مطالبی برای ترجمه و سؤالات جدید بازجویان برای پاسخ دادن در سلول انفرادی، در اختیارم بوده است. اخیراً بازجویان روزهای جمعه را تعطیل می‌کنند ولی اصرار دارند که من در روز تعطیل آنها هم از بازجویی خلاص نشوم و با تحویل سؤالات کتبی برای پاسخ دادن در سلول انفرادی سنت بازجویی بی‌امان خود را ادامه می‌دهند. تنها فایده این اقدام بازجویان این است که پوشه نقاشی شده هم در اختیارم قرار می‌گیرد. باقی اوقات پوشه در روی نیمکت بازجویی در اطاق بازجویی باقی می‌ماند. امروز سعی کردم در فراغت بیشتر طرح‌های بزرگتر از یک مربع صفحه شطرنجی را مجسم کرده و خطوطی ترسیم کنم تا بعدا در حین بازجویی این طرح‌ها را هم کاملتر کنم. البته تنها یک خودکار مشکی در اختیار دارم، لذا همیشه احتمال خراب شدن طرح اولیه و تبدیل آن به طرحی متفاوت وجود دارد. بخصوص که ناهمواری‌های بازجویی همچنان بسیار زیاد است و غالبا طرح‌ها در شرایط عصبی و ناخودآگاه کشیده می‌شود.



دوشنبه 9 شهریور 1388



امروز وقتی به اتاق بازجویی هدایت شدم و پوشه روی میز بازجویی را باز کردم دیدم که یکی از خانه‌های صفحه داخلی پوشه را بازجو یا کمک بازجو نقاشی کرده است. چهار فلش ساده از چهار گوشه مربع به سمت نقطه‌ای سیاه در مرکز مربع رسم شده است. اگر گوشه پایین سمت چپ پوشه را نقطه صفر محور مختصات فرض کنیم و مربع‌ها را شمارش کنیم، نقاشی مربع با مختصات 10 و 27 متعلق به بازجو یا کمک بازجوست.



پنج‌شنبه 12 شهریور 1388



امروز هشتادمین روزی است که در سلول انفرادی به سر می‌برم. در یک اقدام غیرمنتظره دیروز بازجو از من خواست که با خانواده‌ام تماس تلفنی بگیرم و از آنها بخواهم که فردا به ملاقات من بیایند. امروز پس از نزدیک سه ماه با خانواده‌ام ملاقات کردم. با تأکید بازجو کت و شلوار مچاله شده‌ام را تحویلم دادند تا با لباس عادی به ملاقات بروم. ملاقات در فضایی پراضطراب و درحالی صورت گرفت که علاوه بر کنترل از طریق دوربین، یک نفر از پشت پرده نازکی حرکات ما را کنترل کرده، به اظهاراتمان گوش می‌داد. او مواظب بود که ما درگوشی با هم صحبت نکنیم و در این مورد قدری هم جرو بحثمان شد. هیچکدام گریه نکردیم ولی همسرم و دخترم زینب به طرز مشهودی مضطرب بودند. تنها همسرم و دخترم توانستند چند جمله خصوصی را هنگام روبوسی بیان کنند. البته همان جملات کوتاه بسیار امیدبخش بود و حکایت از روحیه خوب خانواده‌ام داشت. همسرم مهناز خیلی نگران بود اما ظاهری آرام از خود نشان می‌داد. بعدها که از زندان آزاد شدم، ارزش این روحیه قوی را خیلی بیشتر درک کردم. آنها در حالی به من روحیه داده بودند که به شدت نسبت به سرنوشت و وضعیت من نگران بودند و خودشان تحت فشارهای مختلفی قرار داشتند. همسرم مهناز همان روز بازجویی شده بود.



بعد از ملاقات به فکر افتادم که در زندان کاری برای آنها بکنم. چیزی بنویسم. طرحی بکشم یا یک کاردستی درست کنم. بعد از ظهر که من را به اتاق بازجویی بردند و پوشه زیردستی را دیدم، به ذهنم رسید اگر این پوشه را به من بدهند، هدیه خوبی از زندان برای همسرم مهناز و دخترانم فاطمه و زینب خواهد بود.



جمعه 13 شهریور 1388



دیشب در پایان بازجویی باز هم تکلیف جمعه من را تحویلم دادند: چند سؤال بازجویی همراه چند مقاله انگلیسی در لای پوشه نقاشی شده. باید مطالب را ترجمه کنم و بر اساس ترجمه‌ها به پرسش‌ها پاسخ دهم. امروز با نگاهی جدی‌تر از همیشه پوشه را ورانداز کردم. کیفیت پوشه خیلی پایین است. پوشه در قسمت‌هایی که دو طرفش نقاشی شده بود، کاملاً آسیب‌پذیرشده است. تصمیم گرفته‌ام که روی پوشه نقاشی نکنم و فقط نقاشی‌های صفحات داخلی پوشه را تکمیل کنم. امروز برای اولین بار به فکرم رسید که اسامی همسرم مهناز و دخترانم فاطمه و زینب را به صورت خط نقاشی بنویسم. مشکل آن است که برخلاف همیشه مداد و پاک‌کنی در کار نیست. من فقط می‌توانم یک بار با خودکار بنویسم و قابل تکرار و اصلاح هم نیست. دست به کار شدم و نام زینب را که ساده‌تر است به صورت ناقص نوشتم. ترجیح می‌دهم که فعلاً بازجوها هیچ تصویر معنی‌داری در پوشه پیدا نکنند. حالا دیگر به‌طور جدی به بیرون بردن پوشه از زندان فکر می‌کنم.



چهارشنبه 18 شهریور 1388



امروز روز نوزدهم از ماه مبارک رمضان است. دیشب پوشه به همراه چند سؤال بازجویی در اختیارم بود. پرسش‌هایی تکراری اما زننده‌تر، توهین‌آمیزتر و مملو از توهم. سؤال‌ها بشدت مرا عصبی کرد. شب احیاء اول را بسیار تلخ گذراندم. رنج خود را از این کج‌فهمی با خدای خودم در میان گذاشتم و البته از خدا خواستم که بازجوهایم را هدایت کند و آنان را از این توهمات و بداندیشی‌ها دور کند. به پرسش‌ها با صراحت پاسخ دادم و در انتها نوشتم که در شب احیاء از این همه کج‌اندیشی به خدا پناه برده‌ام. در حالت عصبی روی پوشه هم خطوطی کشیدم. خطوطی از کلمه ایمان را کشیدم.

پنج‌شنبه 19 شهریور 1388



امروز روز تلخی با بازجو داشتم. از جمله : " در شب احیاء از این همه کج‌اندیشی به خدا پناه بردم" که شب قبل در انتهای پاسخ به سؤالات بازجویی نوشته بودم، به‌شدت عصبانی شد و سخنان بسیار توهین‌آمیزی بیان کرد. من هم به تندی به او پاسخ دادم و از جمله گفتم که واقعا "کج‌اندیشی" همه درک من از این طرز نگاه و رفتار شما نیست. باید کلمات تندتری بکار می‌بردم. اما دل من بیش از آنکه برای خودم بسوزد برای مملکت می‌سوزد که شما با چنین توهمات و کج‌بینی‌هایی مسائل امنیتی آن را اداره می‌کنید. او هم به تندی و با لحنی مملو از تنفر گفت:"... لازم نیست دل تو برای مملکت بسوزد، از خودت دفاع کن که کم نیاوری ."در میان همه تلخی‌ها و جرو بحث‌ها، کشیدن خطوطی بی‌تفکر روی پوشه زیردستی آرامم می‌کرد.

احمدی نژاد: بعضی ها تحت تاثیر شیطان قرار گرفته اند

درحالی که پیش از این مقامات نظامی جمهوری اسلامی عدم تحویل سامانه موشکی اس 300 روسیه به ایران را "اقدامی بی ارزش" خوانده و اعلام کرده بودند که "اس 300 خودمان را می سازیم" با نزدیک شدن به زمان برگزاری نشست اعضای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در 19 نوامبر(28 آبان) و تصمیم گیری درباره استقرار سپرموشکی نیروهای ناتو در خاک ترکیه، محمود احمدی نژاد طی اظهاراتی عصبانیت خود از عدم تحویل سامانه موشکی روسیه به ایران را ابراز کرد.




محمود احمدی نژاد روز گذشته طی اظهاراتی در شهر بجنورد خراسان شمالی، بدون نام بردن از روسیه، گفت: "برخی دولتمردان و مستکبران تحت تاثیر شیطان قرار گرفته اند. آنها فكر كرده‌اند اگر ‌ما را به دشمنان بفروشند و برخي قرار‌دادهاي دفاعي ‌با ايران را كه پولش را گرفته‌اند، يك ‌طرفه و غير‌قانوني ملغي و متوقف كنند، به ملت ايران آسيبي وارد مي‌شود، اما اين قرار‌دادها معتبر است و بايد اجرا شود و اگر آنها اجرا نكنند، ملت ايران حقوق و خسارت‌هاي خود را از آنها خواهد گرفت."



وی در ادامه افزود: "اگر فكر مي‌كنند يك قرار‌داد فروش چند موشك را لغو كنند، ملت ايران در برابر مستكبران و مثلا دولت آمريكا كوتاه مي‌آيد، چنين چيزي اتفاق نخواهد افتاد، چرا‌كه ملت ايران براي دفاع از خودش نياز به موشك‌هاي آنها ندارد و جوانان و مردم ايران با وحدت و انسجام قدرتي را خلق مي‌كنند كه آنها را در كاخ‌هاي خود منكوب خواهد كرد."



محمود احمدی نژاد با به کارگیری ادبیات ویژه خود همچنین ادامه داد:" برخي آنقدر فريب شيطان را خورده‌اند كه نمي‌بييند امروز در دنيا هيچ قدرتي نمي‌تواند به ملت ايران جسارت كند، زمانی شوروي سابق و آمريكا با كشورهاي اروپايي و برخي از كشورهاي منطقه براي اقدام عليه ملت ايران متحد شدند، آن ‌زمان ‌ملت ايران درسي به آنها داد كه تا ابد آن‌را فراموش نخواهند كرد؛ حالا كه پشم و پيل همه آنها ريخته است."



موضع گیری اخیر رییس دولت دهم برعلیه روسیه درحالی است که پیش از این، دوبار در خرداد و مرداد ماه سال جاری نیز ناراحتی خود را از مقامات کشور روسیه که در سالهای ریاستش بر دولت امید زیادی به آنها داشت اعلام کرده بود. نخستین بار او در خردادماه سال جاری و پس از همراهی روسیه با سایر اعضای شورای امنیت سازمان ملل در صدور قطعنامه بر علیه حکومت ایران، طی سخنانی در شهر کرمان گفت: "رهبران روسیه اجازه ندهند که ملت ایران آنها را در صف دشمنان تاریخی خود به حساب بیاورند.امروز توضيح رفتار مدودوف براي ملت ايران براي ما مشكل شده است. مردم نمي‌دانند اين‌ها دوست ما هستند، در كنار ما هستند، با ما هستند يا اينكه دنبال چيز ديگري هستند."



دومین بار نیز وی در مردادماه، پس از آنکه دیمیتری مدودف با ابراز نگرانی اعلام کرد که "ایران به روش هایی که به ساخت سلاح هسته ای منتهی خواهد شد نزدیکتر می شود"، با موضع گیری در این باره رییس جمهور روسیه را به "بازی در سناریوی تبلیغاتی آمریکا" متهم کرد و گفت: "درحقيقت آقاي مدودف کليد و زنگ اين نمايشنامه و سناريوي پيچيده تبليغاتي را به صدا درآورد و متأسفيم از اينکه عده‌اي از روي بي‌اطلاعي و بعضاً تحليل‌هاي غلط و البته بر‌خلاف منافع ملت‌هاي خود وارد بازي در اين نمايشنامه شده‌اند."







خودمان می سازیم!



عصبانیت رییس دولت جمهوری اسلامی از عدم تحویل سامانه موشکی اس 300 از سوی روسیه به ایران و موضع گیری های او پس از همراهی روسیه با سایراعضای شورای امنیت در تحریم ایران در شرایطی است که قرارداد عرضه سیستم‌های موشکی اس 300 به ایران در ماه دسامبر سال 2005 ميلادی، اندکی پس از روی کار آمدن محمود احمدی نژاد در دولت نهم، میان مقامات ایرانی و روس امضا شد.



روسیه در سالهای پس از عقد قرارداد فروش این سامانه موشکی که باید تا سال 2007 به ایران تحویل می شد، از این کار خودداری و عاقبت دیمیتری مدودف، رییس جمهور روسیه در اواخر ماه سپتامبر سال جاری به طور رسمی اعلام کرد که به دلیل رعایت تحریم های قطعنامه چهارم شورای امنیت سازمان ملل(1929) این سامانه موشکی را به ایران تحویل نخواهد داد.



این درحالی بود که پیش ترالکساندر فومین، معاون اول مدیر سازمان فدرال همکاریهای فنی و نظامی روسیه نیز ضمن اعلام پیروی روسیه از قطعنامه چهارم شورای امنیت علیه ایران(قطعنامه 1929) در این باره تاکید کرده بود که: "بر اساس قطعنامه جدید شورای امنیت علیه ایران، مسکو هیچ گونه سیستم موشکی در اختیار تهران قرار نمی دهد."



پس از این اظهارات و همزمان با برخی موضع گیری های محمود احمدی نژاد، سرتیپ پاسدار احمد وحیدی، وزیر دفاع نیز در اظهاراتی مشابه تاکید کرده بود: "تحريم‌ها باعث پيشرفت ما شده است ولي آنها فكر مي‌كنند مثلا اگر اس 300 را به ما ندهند چه مي‌شود؟ اهميتي براي ما ندارد، اصلا بسياري از كارشناسان ما اس 300 روسي را قبول ندارند، البته آنها خلاف كردند و نشان دادند قابل اعتماد و اطمينان نيستند كه البته اين را مي‌دانستيم."



او با انتقاد از مقامات کشور روسیه و گفتن اینکه "اين يك آبرو ريزي بزرگ براي آنان بود كه نشان دادند نمي‌توانند استقلال خود را براي يك مساله ساده داشته باشند. آنها با این کار نشان دادند قابل اعتماد و اطمینان نیستند که البته این را می دانستیم". حتی در نخستین روز آبان ماه سال جاری مدعی شد که: "بزودی با همت متخصصان داخلی به زودی سامانه موشکی اس 300 بومی را تولید خواهیم کرد."



ادعای احمد وحیدی درباره ساخت سامانه موشکی اس 300 درحالی بود که پیش از این فرماندهان نظامی جمهوری اسلامی در رژه روز ارتش در 29 فروردین ماه سال جاری با نمایش سیستم مشابهی از موشک های اس 300 از ساخت آن توسط ارتش خبر داده بودند؛ خبر و تصاویری که از سوی بسیاری از کارشناسان در همان زمان مورد تردید قرار گرفت.







استقرار سپر دفاعی ناتو در ترکیه



موضع گیری های اخیر مقامات جمهوری اسلامی برعلیه مقامات روس در شرایطی دوباره اوج گرفته و به اظهارات روز گذشته محمود احمدی نژاد منجر شد هکه در روزهای 18 و 19 (27 و 28 آبان) ماه نوامبر، کشورهای عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ـ ناتو ـ طرح جدید استراتژیک این سازمان با هدف ثبات و تضمین امنیت منطقه را مورد بررسی قرار می دهند. در این اجلاس که در شهر لیسبون ـ پرتغال ـ برگزار می شود کشورهای عضو این سازمان درباره استقرار سپر موشکی ناتو در کشور ترکیه نیز تصمیم گیری خواهند کرد.



کشورهای عضو ناتو درحالی منتظر پاسخ مثبت ترکیه در این اجلاس هستند که مقامات این کشور همسایه ایران استقرار سپر موشکی در خاک کشور خود را به "تهدید آمیز نبودن این طرح علیه هیچ یک از همسایگان ترکیه، پوشش دادن همه خاک ترکیه از سوی این طرح، شریک کردن آنکارا در سیستم فرماندهی و کنترل این طرح و عدم درز اطلاعات این سیستم به کشورهای غیر عضو ناتو به ویژه اسراییل" مشروط کرده است.این در شرایطی است که بسیاری از کارشناسان مسایل بین المللی از موافقت کشور ترکیه برای استقرار سپر موشکی ناتو در خاک این کشور خبر می دهند.



از جمله دیگر دلایل نگرانی و موضع گیری های اخیر مقامات جمهوری اسلامی برعلیه روسیه آن است که سال گذشته اخباری مبنی استقرار سپرهای موشکی آمریکا در چهار کشور "کویت، امارات، قطر و بحرین" منتشر شدديويد پترائوس، فرمانده نيروهاي امريكايي در خاورميانه و منطقه خليج‌ فارس، استقرار اين سیستم های دفاع موشكی را در 22 ماه ژانويه در نشستي عمومي در مؤسسه "مطالعات جنگ" واشنگتن تایید کرده بود. این درحالی بود که پیش از آن سیستم موشکی پاتریوت آمریکا به کشورهای عربستان سعودی و اسرائیل نیز فروخته و در خاک آنها مستقر شده بود.



از سوی دیگر مقامات جمهوری اسلامی در چند ماه اخیر با توجه به اعزام ناوهواپیمابر آمریکایی ترومن و اضافه شدن آن به ناو هواپیمابر آیزنهاور در خلیج فارس، شاهد تحویل و امضای قرارداد فروش این سیستم موشکی توسط روسیه به چند کشور دیگر بوده اند.



در فروردین ماه امسال خبرگزاری مهر اعلام کرد: "روسیه براساس قرارداد فروشی سیستم موشکی اس 300 را به چین تحویل داد."



این خبرگزاری همچنین افزود: "در پی اعلام کشور مبنی بر اینکه این کشور برای افزایش قدرت تدافعی خود خواستار استفاده از سامانه موشکی است، روسیه به ترکیه همسایه شمالغربی ایران پیشنهاد فروش این سیستم را ارایه کرده است."



دن گور، یکی از مشاوران پنتاگون پیش از این در باره تلاش جمهوری اسلامی برای دستیابی به این سیستم موشکی گفته بود:"اگر تهران اس 300 را بدست آورد بازی را در تفکر نظامی برای برخورد با ایران عوض خواهد کرد."



سامانه موشکی اس 300 روسیه که شباهت های کاربردی زیادی به سیستم دفاع موشکی "پاتریوت" آمریکا و قدرت مقابله با آن را دارد با قابلیت ره گیری 100 هدف، به طور همزمان قادر به نابود كردن اهداف بالستیک بوده و از توانایی وارد كردن ضربه به اهداف زمینی نیز برخوردار است. جديدترین مدل سیستم اس 300 نیز می‌تواند هواپیماهای دشمن را در فاصله 150 کیلومتری و ارتفاع 27 کیلومتری نابود کند. سیستم رادار این موشک هم می تواند تا شش هدف متحرک را بصورت همزمان تشخیص دهد.

ادامه بازداشت خانواده مولوی عبدالحمید

هنوز یک هفته از متهم کردن حاج عبدالرحیم شه‏بخش، داماد و برادرزاده امام جماعت اهل سنت زاهدان به ارتباط با بیگانگان و تشدید فشارها بر اهل سنت نگذشته که حافظ اسماعیل ملازائی، دیگر داماد مولوی عبدالحمید هم بازداشت شد. بازداشتی که همزمان است با قرار گرفتن گروه "جندالله" در فهرست سازمان های تروریستی آمریکا.




مولوی عبدالحمید در آخرین خطبه های نماز جمعه زاهدان در واکنش به اخبار برخی از سایت ها و خبرگزاریها در خصوص بازداشت حاج عبدالرحیم شه­بخش، مسئول کارگاه و کارگران مسجد جامع مکی زاهدان گفته است: "حاجی عبدالرحیم همیشه سر و کارش با آجر و آهن و این موارد بوده است. نه فعالیت سیاسی داشته و نه علیه نظام و وحدت مسلمین دست به کاری زده است."







بازداشت دو داماد در یک ماه



حافظ اسماعیل ملازائی، یکی از اساتید دارالعلوم زاهدان و داماد مولانا عبدالحمید دیروز در یکی از خیابانهای زاهدان در داخل خودروی شخصی اش بازداشت شد.آتی نیوز، از سایت های نزدیک به اصولگرایان، با انتشار این خبر اعلام کرد که ملازایی توسط ماموران امنیتی استان به اتهام ارتکاب جرائم ضد امنیتی بازداشت شده؛این سایت توضیحی در مورد "جرائم ضد امنیتی" وی نداده است.



پایگاه اطلاع رسانی سنی آنلاین هم با تائید این خبر، بازداشت کنندگان حافظ اسماعیل ملازائی را "نیروهای لباس شخصی" و"ماموران اداره اطلاعات" معرفی کرده است.



پیش از این نیز در روز 15 مهرماه سال جاری عبدالعلیم شه‏بخش معروف به حاج عبدالرحیم، برادرزاده مولوی عبدالحمید امام جمعه اهل سنت زاهدان و دیگر داماد وی بازداشت شده بود؛ خبری که با 12 تاخیر در مصاحبه روز با زهرا شه‏بخش، خواهر آقای شه‏بخش تائید شد.



او به روز گفته بود: "برادر من هیچ نوع فعالیت سیاسی نداشته و مرتکب هیچ جرمی هم نشده است. ما تصور می کنیم به خاطر تحت فشار قرار دادن جناب مولوی عبدالحمید این بازداشت صورت گرفته است."



در هین راستا مولوی عبدالحمید اسماعیل زهی، امام جمعه موقت زاهدان، در خطبه های نماز جمعه هفته گذشته تاکید کرده که آقای شه بخش مسئول کارگاه و کارگران مسجد جامع مکی زاهدان بوده و هیچگونه فعالیت سیاسی نداشته است.



مولوی عبدالحمید، اخبار برخی از سایت ها و خبرگزاریهای دولتی که شه­بخش را به انجام اقدامات ضد امنیتی متهم کرده بودند تکذیب کرده و گفته است: "حاج عبدالرحیم تا کنون هیچ ضرری برای نظام جمهوری اسلامی ایران نداشته است، این نکته را من با قطع و یقین عرض می کنم، چرا که وی داماد و برادرزاده و فرزند بنده است."



او همچنین در مورد اتهامات و گمانه‏زنی‏های این رسانه ها در مورد مشکوک بودن سفرهای خارجی حاج عبدالرحیم، خاطرنشان کرده است: "حاج عبدالرحیم به منظور خدمت و فراهم نمودن مایحتاج من، در سفرهای خارجی من را همراهی می کرده و کل فعالیت او در طول سفر همین بوده و هیچ گونه فعالیت دیگری نداشته است."



پیش از این فارس، خبرگزاری وابسته به نیروهای امنیتی و نظامی، پس از تائید خبر بازداشت داماد مولوی عبدالحمید، با مشکوک دانستن سفرهای وی به به برخی از كشورها ازجمله امارات و تركیه، او را به داشتن "ارتباط خاص با بیگانگان" و "سوءاستفاده از اموال عمومی" متهم کرده بود.



مولوی عبدالحمید اسماعیل­زهی، امام جمعه اهل تسنن مسجد مکلی شهر زاهدان، مدیر مدرسه دارالعلوم این شهر و یکی از روحانیون با نفوذ در بین علما و مردم اهل تسنن منطقه سیستان و بلوچستان است. او در انتخابات ریاست جمهوری گذشته از نامزدی مهدی کروبی حمایت ومقامات جمهوری اسلامی را به اعمال سیاست های تبعیض آمیز علیه اقلیت اهل تسنن در ایران متهم کرده بود. او در طول سالهای گذشته یکی از منتقدین گروه افراطی جندالله در زاهدان بوده و اقدامات آنها راتفرقه آمیز و فتنه گرانه خوانده است.







نه مداح هستیم، نه خشونت طلب



بازداشت دومین داماد مولوی عبدالحمید اما تنها خبر مربوط به تشدید فشارها بر اهل سنت در هفته گذشته نبود. برخی از پایگاه های خبری وابسته به فعالان اهل سنت نیز در طول چند روز گذشته خبر از احضار مولوی عبدالمجید اسماعیل زهی، به دادگاه ویژه روحانیت مشهد داده اند.



آنطور که هفته گذشته "اهوران نیوز" نوشت، مولوی عبدالمجید اسماعیل زهی، معروف به ابو عمار، مدرس حوزه ی علمیه دارالعلوم زاهدان برای چندمین بار به دادگاه ویژه روحانیت مشهد احضار شده است.پیشتر نیز پایگاه­های خبری وابسته به فعالان اهل سنت سیستان و بلوچستان خبر از ممنوع الخروج شدن و توقیف گذرنامه برخی از علمای اهل سنت استان سیستان و بلوچستان از جمله مولانا عبدالغنی بدری، معاون آموزشی حوزه دارالعلوم زاهدان، دکتر عبیدالله استاد حدیث این حوزه و مولانا عثمان قلندر زهی مدیر مدرسه مدینة العلوم خاش داده­ بودند.



مولوی عبدالمید که گذرنامه خود وی نیز چند ماه پیش توقیف شده بود، در واکنش به ممانعت از خروج علمای اهل سنت، در خطبه های نماز جمعه هفته گذشته زاهدان گفت: "بنده بارها تاکید کرده‏ام که در سفرهای خارجی همواره سعی ما این بوده که به گونه ای عمل کنیم تا عزت و افتخار ملت و مملکت ما ارتقا یابد، هرگز نخواسته ایم که بر علیه کسی سخنی بگوئیم و یا غیبت کسی را بکنیم، به هر حال خداوند بندگانش را خوب می شناسد و همچنین هر فردی خودش را بهتر از هر کس دیگری می شناسد، بر این اساس با صراحت عرض می کنم که بنده تا کنون با هیچ مخالف نظامی در داخل و خارج از کشور تماسی نداشته ام، همچنین با هیچ کس که سعی در برانداری نظام داشته ارتباط نداشته‏ام، اگر چنین افرادی خواسته اند با بنده ارتباط برقرار کنند، به هیچ وجه این اجازه را به آنها نداده ام."



به گزارش سنی آنلاین، مولوی عبدالحمید، با بیان اینکه "ما نه مداح هستیم که به مدح و ستایش کسانی بپردازیم و نه خشن هستیم که خشونت در طبیعت ما باشد"، گفته است: "فعالیت های ما به طور کلی فرهنگی است و راه ما نیز راه اعتدال و میانه روی است. ما به خودمان اجازه نمی دهیم که از مسیر اعتدال خارج شویم؛ ما همواره میان افراط و تفریط حرکت کرده ایم و انشاءالله همیشه این مسیر را خواهیم پیمود."







برخورد تبعیض آمیز، عملکرد ناصواب



فشارها بر جامعه اهل سنت ایران تنها به سیستان و بلوچستان خلاصه نمی شود. آنطرف تر در کردستان هم فعالان اهل سنت تحت فشارند؛ فشارهایی که حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی را هم به واکنش واداشته است.



آنطور که تابناک، پایگاه خبری نزدیک به محسن رضایی نوشته عبدالجبار کرمی، نماینده سنندج در مجلس شورای اسلامی، طی نامه‏ای خطاب به آیت الله صادق لاریجانی، رئیس قوه قضاییه، از وی خواسته است تا در برخی از نگرش‏های قوه مذکور که اعمال تبعیض در حق جامعه کرد و اهل سنت را در پی دارند، تجدید نظر نموده و آنها را تغییر دهد.



نماینده سنندج، کامیاران و دیواندره و عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، در این نامه‌ به شخصی که او را "آقای ا.گنجی" می‌خواند اشاره کرده است. شخصی که یکی از روحانیون کرد جوان و اهل سنت شهرسنندج است و به 10سال حبس، محرومیت دائم از عنوان روحانیت و 10 سال تبعید به شهرستان همدان محکوم گردیده و اکنون در زندان مرکزی آن شهر به سر می‌برد و 31 ماه از دوران محکومیت خود را گذرانده است. او در خصوص شخص نامبرده از رئیس قوه قضاییه می‌خواهد که در مورد وی "رافت اسلامی" صورت گیرد.



رئیس فراکسیون نمایندگان مستقل مجلس در همان نامه، از "برخوردهای تبعیض آمیز و عملکردهای ناصواب بسیاری از کارگزاران دولت در استان کردستان" ابراز ناراحتی کرده و اینگونه اقدامات "ناصواب" را مغایر با "دموکراسی در اسلام و نظام مبتنی بر آن" دانسته و از رئیس قوه قضاییه خواسته است دستور پیگیری جدی برای رفع تبعیض‌های عنوان شده در دادگاه‌های استان و کشور در حق تمامی اقلیت‌های قومی و مذهبی در غرب کشور را صادر کند.



عبدالجبار کرمی، در پایان نامه خود نوشته است: "قطعا در هر نظام دیگری هم در جهان که باشیم هر اقدام غیر قانونی منجر به برخورد قانونی برای تداوم امنیت ملی خواهد بود، اما زیبایی این برخوردها در عادلانه و غیر تبعیض آمیز بودن آنهاست که مصرح در اصول 19 و 20 قانون اساسی نیز می باشد."







نام جندالله در فهرست تروریست ها



این اتفاقات در جامعه اهل سنت ایران همزمان با قرار گرفتن گروه جندالله در فهرست گروه های تروريستی وزارت امور خارجه آمریکا صورت می گیرد. وزارت امور خارجه آمريکا روز چهارشنبه این گروه افراطی را که در استان سيستان و بلوجستان ايران دست به اقدامات مسلحانه می زند، در فهرست گروه های تروريستی خود قرار داد.



به گزارش رادیو فردا، در بيانيه وزارت امور خارجه آمريکا آمده است: "جندالله از بدو تاسیس آن در سال ۲۰۰۳ (۱۳۸۲) در تعداد زيادی عمليات نقش داشته که به قتل و جراحت شهروندان و مقامات دولتی ايران در استان سيستان و بلوچستان منجر شده است."



جنبش مقاومت مردمی ایران- جندالله، یک گروه شبه نظامی سنی بلوچ است که با جمهوری اسلامی ایران به مبارزه مسلحانه می پردازد. رهبر و بنیانگذار این گروه، عبدالمالک ریگی بود که مدتی پیش دستگیر و سپس اعدام شد.



مقامات قضایی امنیتی جمهوری اسلامی ادعا کرده بودند با اعدام عبدالمالک ریگی خشونت ها در بلوچستان پایان می یابد. فعالان بلوچ اما بعد از انفجار سال جاری در زاهدان در مصاحبه با روز اعلام کردند این عملیات نه تنها ادعا های جمهوری اسلامی در مورد شکست جندالله را تائید نکرد، بلکه شکاف عمیق بین مقامات استان در رابطه با مقوله امنیت در بلوچستان را نیز عریان نمود.



جندالله، مسئولیت دو انفجار انتحاری در مسجد جامع شيعيان در زاهدان در ۲۴ تيرماه سال جاری ۲۸ نفر کشته و دهها نفر زخمی شدند، رابرعهده گرفت.



براساس بيانيه وزارت امور خارجه آمريکا همکاری و اختصاص منابع مالی به گروه جندالله ممنوع شده و تمام دارايی های اين گروه در قلمرو آمريکا توقيف می شود. بر طبق قوانین ایالات متحده آمریکا هر شخص یا سازمانی که آگاهانه به گروه‌های تروریستی کمک کند قابل پیگرد است و تمام دارائی‌های آن در این کشور مسدود می‌شود.

نگران از سرنوشت دولت

نگران از سرنوشت دولت


مهمانی این آقایان

در غیاب گروه دیگری از آقایان!







سایت "مردمک" در یک گزارش نسبتا طولانی به قلم "آرش غفوری" دو نکته خبری را منتشر کرد که ما آن نکته را از آن گزارش استخراج کرده و منتشر می کنیم:



1- پنجشنبه گذشته احمدی نژاد یک مهمانی سیاسی داد که در آن به ابتکار حبیب‌الله عسگراولادی، صدر حزب موتلفه اسلامی، 23 تن از راستگرایان عضو جبهه اصولگرا در آن شرکت کردند. از جمله علی اکبر ولایتی وزیر خارجه بیت رهبری، غلامعلی حداد عادل پدر عروس خامنه ای و محمدرضا باهنر دبیرکل جامعه اسلامی مهندسان از متحدان قدیمی موتلفه اسلامی.



علی لاریجانی رئیس مجلس و همچنین احمد توکلی و علی مطهری دعوت به این مهمانی را نپذیرفتند. و از قالیباف و محسن رضائی هم در جمع مهمانان خبری نبود.



شهاب‌الدین صدر از متهمین قتل های زنجیره ای و حمله به کوی دانشگاه، حمید رسایی با اتهاماتی مشابه شهاب الدین صدر، صادق محصولی وزیر کشور در انتخابات منجر به کودتای 22 خرداد و همچنین مجتبی هاشمی‌ثمره مشاور احمدی نژاد در این مهمانی شرکت داشتند.



2- این مهمانی همزمان شد با سخنرانی غلامحسین الهام عضو شورای نگهبان و در عین حال عضو کابینه احمدی نژاد در شهر رشت که در آن به تندی از زمزمه هائی که این روزها در باره استیضاح احمدی نژاد در مجلس می شود انتقاد کرد.



مهمانی احمدی نژاد تاکتیکی معطوف به سرنوشت دولت دهم است که این روزها اخبار خوشایندی در باره آن به گوش رئیس دولت نمی‌رساند ارزیابی شده است.

سه روز پس از اعتصاب غذای خشک

سه روز پس از اعتصاب غذای خشک


دیدار دادستان تهران

با نسرین ستوده در زندان اوین







نسرین ستوده از پایه گذاران کانون دفاع از حقوق بشر و وکیل بسیاری از پرونده های سیاسی سالهای اخیراز یک‌شنبه ۱۰ آبان دست به اعتصاب غذای خشک زد. وی در اعتراض به روند رسیدگی به پرونده‌اش و نیز شرایط سختی که در زندان دارد دست به اعتصاب غذای خشک زده است. در روز سوم این اعتصاب، خواهر و دو فرزند خردسال خانم ستوده به ملاقات او رفتند. ستاد کودتا که تمام دستگیری ها و بازجوئی ها و محاکمات تحت نظر آن انجام می شود، با هدف فشار روانی به خانم ستوده با ملاقات دو فرزند وی با او موافقت کرد. خانواده زندانیان سیاسی نقل کرده اند که دو فرزند خانم ستوده پس از پایان ملاقات وحشت زده و گریان به پدرشان که درجمع خانواده ها بوده خبر میدهند که مادرشان سیاه شده است.



سه روز پس از این اعتصاب، یعنی در تاریخ 13 آبان دادستان تهران "عباس جعفری دولت آبادی" به اوین رفته و با خانم ستوده دیدار و مذاکره کرد. وی پس از این دیدار گفت که با مرخصی برخی زندانیان موافقت شده است، اما معلوم نیست که این این ادعا شامل حال خانم ستوده نیز می شود یا نه و آیا به خانم ستوده در زندان چنین وعده ای داده شده تا به اعتصاب خود پایان دهد و یا ادعای دادستان تهران، ادعائی عام است که ستاد کودتا ممکن است با آن موافقت کند و با برعکس؛ موافقت نکند.