«درود بر شما و همراهان‌تون آیا به راستی مظلوم‌ باعث به وجود آمدن ظالم می‌شود؟ سکوت و تحمل مردم در این ۴۰ سال ممکن است باعث ایجاد این پرسش شود که آیا تحمل‌پذیری مردم باعث شده جمهوری اسلامی هر لحظه حلقه را بر گردن شهروندان تنگ‌تر کند از گشت ارشاد که خیابان‌ها دانشگاه‌ها مترو و ماشین را تحت نظر دارد تا دستگیری زنان حتی در میهمانی‌ها بگذریم فقر و درد نداری بر جان و استخوان مردم چنگ انداخته. من از شما دعوت می‌کنم این متن را بخوایند و نظر خود را بنویسید: در سال ۱۹۷۴، مارینا آبراموویچ هنرمند پرفورمنس اعلام کرد که طی اجرای ۶ ساعته، بی‌حرکت خواهد ماند. این اجرا «ریتم ِ صفر» نام داشت. روی میز بیش از ۷۰ وسیله بود و یک یادداشت: ۷۲ وسیله روی میز است که هر طور دوست داشتید می توانید آنها را روی من بکار ببرید. تعهد: - من برای مدت ۶ ساعت صرفاً یک ابژه خواهم بود و مسوولیت هر نوع عواقبی را بر عهده می گیرم. - روی میز هم ادوات لذت مانند پر، دستمالهای ابریشمی، گل، آب و ... بود و هم ابزار شکنجه: چاقو، تیغ، زنجیر، سیم... و حتی یک اسلحه پُر! در ابتدای کار همه رودربایستی داشتند. یک نفر نزدیک شد و او را با گل‌ها آراست. یک نفر دیگر او را با سیم به یک شیئ دیگر بست، دیگری قلقلکش داد... کمی بعد او را بلند کردند و جایش را تغییر دادند! کم کم زنجیرها را بکار گرفتند، به او آب پاشیدند و وقتی دیدند واکنشی نشان نمی‌دهد رفتارها حالت تهاجمی‌تر گرفت. منتقد هنری، توماس مک اویلی، که در این پرفورمنس شرکت کرده بود به خاطر می‌آورد که چگونه رفتار مردم رفته رفته، خشن و خشن‌تر شد. مردی جلو آمد و با تیغ ریش تراشی که برداشته بود گردن او را مجروح کرد و مردی دیگر خارهای گل را روی شکم آبراموویچ کشید. یک نفر تفنگ را به دستش داد و دستش را تا بالای گیجگاهش برد. با این پرفورمنس آبراموویچ نشان داد که اگر شرایط برای افرادی که به خشونت گرایش دارند مهیا باشد، به چه راحتی و با چه سرعتی آن را اعمال می‌کنند. بعد از پایان این پرفورمنس، آبراموویچ در سالن استودیو به راه افتاد و از مقابل دستیاران و بازدیدکنندگان گذشت. همه از نگاه کردن به صورت او اجتناب می‌کردند. بازدید کنندگان هم آنقدر عادی رفتار می کردند که انگار اصلاً از خشونتی که دمی پیش به خرج داده بودند و اینکه چگونه از آزار و حمله به او لذت برده بودند چیزی در خاطرشان نمانده. این اثر نکته ای دهشتناک را در باب وجود بشر آشکار می‌کند. اگر بسترش فراهم باشد اکثریت افراد به ظاهر «نرمال» جامعه می توانند در چشم برهم زدنی به موجودی حقیقتاً وحشی و خشن تبدیل شوند. مارينا آبراموويچ و پرفورمنس ريتم صفر به ما ياد ميدهد كه وقتي منفعل باشيد هم خودتان نابود مي‌شويد و هم بخش نابودگر ديگران را بيدار مي‌كنيد. اخلاق و شأن انساني شما را ديگر هر کسی محترم نمي شمارد و امیال و عقده و غده‌هایی که درونش وجود دارد مجال ابراز وجود پیدا کرده و خودنمایی می‌کند!»

آیا به راستی مظلوم‌ باعث به وجود آمدن ظالم می‌شود؟

سکوت و تحمل مردم در این ۴۰ سال ممکن است باعث ایجاد این پرسش شود که آیا تحمل‌پذیری مردم باعث شده جمهوری اسلامی هر لحظه حلقه را بر گردن شهروندان تنگ‌تر کند از گشت ارشاد که خیابان‌ها دانشگاه‌ها مترو و ماشین را تحت نظر دارد تا دستگیری زنان حتی در میهمانی‌ها بگذریم فقر و درد نداری بر جان و استخوان مردم چنگ انداخته. 
من از شما دعوت می‌کنم این متن را بخوایند و نظر خود را بنویسید:

در سال ۱۹۷۴، مارینا آبراموویچ هنرمند پرفورمنس اعلام کرد که طی اجرای ۶ ساعته، بی‌حرکت خواهد ماند. این اجرا «ریتم ِ صفر» نام داشت. روی میز بیش از ۷۰ وسیله بود و یک یادداشت: ۷۲ وسیله روی میز است که هر طور دوست داشتید می توانید آنها را روی من بکار ببرید. تعهد: - من برای مدت ۶ ساعت صرفاً یک ابژه خواهم بود و مسوولیت هر نوع عواقبی را بر عهده می گیرم. - روی میز هم ادوات لذت مانند پر، دستمالهای ابریشمی، گل، آب و ... بود و هم ابزار شکنجه: چاقو، تیغ، زنجیر، سیم... و حتی یک اسلحه پُر!
در ابتدای کار همه رودربایستی داشتند. یک نفر نزدیک شد و او را با گل‌ها آراست. یک نفر دیگر او را با سیم به یک شیئ دیگر بست، دیگری قلقلکش داد... کمی بعد او را بلند کردند و جایش را تغییر دادند! کم کم زنجیرها را بکار گرفتند، به او آب پاشیدند و وقتی دیدند واکنشی نشان نمی‌دهد رفتارها حالت تهاجمی‌تر گرفت. منتقد هنری، توماس مک اویلی، که در این پرفورمنس شرکت کرده بود به خاطر می‌آورد که چگونه رفتار مردم رفته رفته، خشن و خشن‌تر شد.
مردی جلو آمد و با تیغ ریش تراشی که برداشته بود گردن او را مجروح کرد و مردی دیگر خارهای گل را روی شکم آبراموویچ کشید. یک نفر تفنگ را به دستش داد و دستش را تا بالای گیجگاهش برد.

با این پرفورمنس آبراموویچ نشان داد که اگر شرایط برای افرادی که به خشونت گرایش دارند مهیا باشد، به چه راحتی و با چه سرعتی آن را اعمال می‌کنند.
بعد از پایان این پرفورمنس، آبراموویچ در سالن استودیو به راه افتاد و از مقابل دستیاران و بازدیدکنندگان گذشت. همه از نگاه کردن به صورت او اجتناب می‌کردند. بازدید کنندگان هم آنقدر عادی رفتار می کردند که انگار اصلاً از خشونتی که دمی پیش به خرج داده بودند و اینکه چگونه از آزار و حمله به او لذت برده بودند چیزی در خاطرشان نمانده.
این اثر نکته ای دهشتناک را در باب وجود بشر آشکار می‌کند. اگر بسترش فراهم باشد اکثریت افراد به ظاهر «نرمال» جامعه می توانند در چشم برهم زدنی به موجودی حقیقتاً وحشی و خشن تبدیل شوند.

مارينا آبراموويچ و پرفورمنس ريتم صفر به ما ياد ميدهد كه وقتي منفعل باشيد هم خودتان نابود مي‌شويد و هم بخش نابودگر ديگران را بيدار مي‌كنيد.
اخلاق و شأن انساني شما را ديگر هر کسی محترم نمي شمارد و امیال و عقده و غده‌هایی که درونش وجود دارد مجال ابراز وجود پیدا کرده و خودنمایی می‌کند!»